New York en Schiphol

Hier dan mijn allerlaatste stukje uit het buitenland. Een heel erg gek idee dat na al die maanden ik toch weer op Nederlandse bodem zal staan. Het zal nog niet helemaal het laatste stukje zijn, maar mijn buitenlandse avonturen zijn hierna voorbij.
Maar voor ik weer op Schiphol sta, eerst nog een paar dagen New York.

Maandag – na een slechte nacht slaap door zowel jetlag als ma’s gruwelijke verkoudheid – zijn we na de douche (daar knapt een mens van op) eerst maar even gaan ontbijten. Daarna gingen we door naar Radio City Music Hall, waar we hadden afgesproken met mijn oud collega uit Melbourne Caroline en haar man Emilio. Zij komt uit Amerika en was net op familiebezoek. Omdat ze ook zin hadden in New York waren ze hier een paar dagen en heel toevallig om precies de zelfde tijd als wij. Dus de ideale gelegenheid om bij te kletsen. Na even zoeken zijn we bij een beetje een rare toko wat gaan drinken om gezellig bij te kletsen. Natuurlijk werden alle laatste roddels besproken (viel tegen qua hoeveelheid, maar toch even de laatste vertrokken, zwangere, verloofde ex-collega’s besproken) maar ook gewoon gezellig bijgekletst, want ma en Emilio zaten allicht niet te wachten op een eeuwig durend gesprek over RCH. Na een uurtje of anderhalf hebben we weer afscheid genomen met de welbekende groeten voor iedereen. Ma en ik hebben in de middag leuk gewinkeld op de bekende 5th avenue. Daar zitten alle grote bekende merken (chanel, dior, etc) die zo luxe zijn dat je nog niet eens naar binnen durft. Gelukkig zat daar ook gewoon een Esprit (altijd leuk) en een erg populaire winkel (nooit van gehoord maar de stad was bezaaid met mensen die met hun tasjes rondliepen). Wij wilden daar wel even kijken, want het moet toch leuk zijn met zoveel tasjes. Nou dat bleek ook wel, want men stond in de rij om naar binnen te mogen. Nou, laat dan maar zitten. Ook zijn we binnengeweest bij Bloomingdales (voor Friends kijkers vast bekend van Rachel). Ook een soort bijenkort en met dezelfde dingen als bij Macy’s. Daar vond ik nog twee leuke broeken, dus voorlopig kan ik weer wat kleren aan. Onze laatste stop (we waren het toen wel weer zat) was bij Victoria’s Secret. Een fenomeen op lingerie gebied, dus daar ook maar even gekeken en wat leuks in de sale gekocht.
Daarna een uurtje even gerelaxed en toen wezen eten. We moesten op tijd namelijk weer de deur uit om naar de (tweede) musical te gaan. We hadden al eerder kaartjes gekocht voor The Phantom of the Opera. Omdat ik graag nog eens in de taxi wilde zitten, hebben we besloten om de taxi heen te nemen. Lopen ging waarschijnlijk veel sneller, want het was megadruk, maar ach we kunnen wel zeggen dat we in een yellow cab hebben gezeten.
De musical was op zich heel goed, maar ik was ontzettend moe. De acteurs konden heel erg mooi zingen, maar voor mijn smaak was de muscial iets te klassiek en opera-achtig (ja, het heet niet voor niet het spook van de opera ik weet het). Maar desalniettemin heb ik er toch van genoten hoor. Na de musical zijn we weer terug naar het hotel gelopen. (aangezien een heel theater leegloopt zijn de taxi’s niet in ruime mate beschikbaar en het is ook wel even lekker een frisse neus)

Dinsdag had ik gelukkig een stuk beter geslapen en hadden we een rustige start met douchen en inpakken van de spullen. We konden gelukkig (natuurlijk moesten we wel betalen voor deze service) onze tassen in het hotel achter laten, zodat we daar niet de hele dag mee zouden zeulen. Eenmaal uitgecheckt hebben we de metro genomen naar Brooklyn (met ontbijt on the go). Om zo via de beroemde Brooklyn-bridge weer terug naar Manhattan te lopen. De brug is al ruim 125 jaar oud (is ook wel te zien) en bied een prachtig uitzicht over Manhattan. Ook is hij nu beroemd door de vele mensen die eroverheen liepen op 9/11 om de stad te ontvluchten. Eenmaal terug in Manhattan liepen we door – via town hall enzo - richting het museum voor de Indiase kunst en cultuur. We hadden daar iets meer geschiedenis ook verwacht van de Indianen, maar er werd met name aandacht beteed aan de diverse gebruiksvorwerpen en zo van de Indianen en kunst gemaakt dor Indianen. Maar ja, het was een gratis museum en alsnog best interessant, dus maakt het uit. (en we liepen binnen, want het was echt waterkoud die dag) Na het museum eerst een laatste bakkie gaan doen bij de Starbucks (zullen we nog missen in Nederland) en toen terug richting het hotel. We wilden nog iets meenemen voor pa (goed geslaagd in de uitverkoop), wat gegeten bij een leuke Amerikaanse diner (eindelijk de kaartjes geschreven) en verder nog wat rondgekeken in de omgeving en de winkeltjes. Ook langs het megagrote postkantoor en toen terug naar het hotel. Voor we naar het vliegveld gingen eerst nog even een bakkie thee gedaan en toen de tassen opgehaald.
We gingen met de metro naar het vliegveld. Het blijft een hele goedkope manier om bij het vliegveld te komen, maar in de spits is het toch iets minder plezierig, want het was megadruk en moesten de helft van de tijd staan. (heel fijn met een zware rugtas op maar ja).
Gelukkig konden we het laatste stuk zitten en hoefden we maar erg kort te wachten op onze overstap. Op het vliegveld ging ook alles prima – helemaal voor Amerikaanse begrippen. Het inchecken was zo gedaan en ook de tassen (moesten gelijk door de scanner ipv op de band) konden we gelijk afleveren. Daarna kwam je gelijk in het shopgedeelte (dus toegankelijk voor iedereen, want het is voor de douane). Eerst maar even wat gegeten en de laatste dollars opgemaakt en een kussentje gekocht voor in het vliegtuig om te kunnen slapen.
Bij de douane moesten we natuurlijk in de rij en voor we door de controle konden werden we uitgebreid gestript: schoenen uit, jas uit, riemen, horloges en zo af, laptop uit je tas, alle vloeistoffen uit je tas (water is ten strengte verboden mee te nemen, dus er stond een hele legbatterij aan flesjes water). Maar alles was prima, dus we konden ons ook snel weer aankleden. Daarna was het nog even wachten tot we aan boord mochten, maar dat was eigenlijk ook erg snel en voor we het wisten gingen de deuren dicht van het vliegtuig en konden we taxiend naar de startbaan. Dat duurde een heel poos, want JFK is een megadruk vliegveld. Ik was meteen alweer gelukkig met de KLM, want ze vertelden uitgebreid over het hoe en wat en ook dat we er een stuk korter over zouden doen dan gepland door de sterke straalwind. Nou prima. De vlucht was dan ook niet zo heel erg dramatisch. Beetje kunnen slapen (opeens was het licht en had mijn buurvrouw haar ontbijt al op) en verder muziekjes geluisterd. En na het ontbijt vlogen we over Engeland. Dan ga je alweer dalen en voor je het weet vlieg je Nederland binnen. Als welkom kreeg ik nog een extra rondje over Noord-Holland (waarschijnlijk waren we zo vroeg dat we nog niet konden landen en een extra tien minuten cadeau kregen) alvorens we een half uur voor de geplande tijd op Schiphol aankwamen. Natuurlijk op de buitenste baan, dus het werd al met al 20 minuten taxien voor we pas bij de gate waren. En daarna ging het super snel, we zaten vlakbij de deur, dus we waren zo buiten en na een korte plaspauze konden we door de douane en op naar de tassen. Deze kwamen meteen aanrollen, dus beter kon niet. We konden vanaf de bagageband door de ramen kijken of we mensen zagen, maar er was geen kip. Bleek alleen – als grote verrassing van pa en ma – iedereen voor de deur te staan. Ik had wel iemand verwacht, maar dat er ruim 20 vrienden, kids en familie zou staan had ik absoluut niet verwacht. Was toch wel even een klein emo-momentje, maar ontzettend leuk om iedereen weer te zien. En niet alleen mensen, maar ook slingers, welkom thuis borden, ballonnen etc. Gelukkig waren pa en ma zo slim geweest om te regelen dat we ergens wat konden drinken, dus konden we in het café (schiphol is van alle gemakken voorzien dat blijkt wel weer) nog even met iedereen bijkletsen. Blijkbaar vond iedereen dat ze niet met lege handen konden aankomen, dus voorlopig zit ik gebakken met sinterklaassnoepgoed. (even een kleine impressie: 3 zakken pepernoten, speculaasbrokken, schuimpjes en wel 20 chocoladeletters. Waaronder een slinger van Welkom Thuis (echt super Ka!!). Ben echt super verwend, bedankt allemaal. (mochten jullie nog grote behoefte hebben in Februari aan pepernoten en chocoletters, je weet waar ze nog te vinden zijn, want voor de Pasen zijn we er niet doorheen haha).
Na een bakkie en gekletst te hebben met iedereen, waren we het wel zat (lees moe) en was het een mooie tijd om naar huis te gaan. Dus op naar de trein, samen met Jel – bepakt en bezakt. Daar maakten we meteen weer kennen met de NS (ze veranderen ook nooit), want de trein die we wilden hebben kwam nooit niet. Ja mevrouw hij hoort wel te komen. Ja maar hij is mooi niet geweest. Ja dan weten wij het ook niet. Nou ja, een half uur later ging er weer een, dus om half drie waren we thuis.

Een raar idee even – thuis - , maar voorlopig is Hillegom weer even mijn thuis. De komende weken op zoek naar werk, gezellig met iedereen afspreken om bij te kletsen en ook kijken waar we kunnen wonen (afhankelijk van het werk dan weer). En natuurlijk heerlijk terugdenken aan al die maanden van mooie reizen en mijn tijd in Australië.
Over een paar weken nog even een kleine – allerlaatste – update. Dus tot dan!!!

Liefs