Een kleine wereld

Dit molletje is eindelijk weer in het dagleven, toch tien keer beter moet ik zeggen. De komende zeven weken of zo ben ik van de nachten verlost. De laatste twee nachtjes vorige week waren goed te doen. Ik kwam vrijdag op het werk en er zat een nieuw meisje, bleek dat ik haar begeleider was voor de komende maand. Heel fijn dat ze dat vooraf mededelen dat je een student te begeleiden krijgt. Maar het is een erg leuke meid, dus het is allang prima. Wel lullig voor haar dat haar eerste dienst meteen nachtdienst was, maar op zich wel zo rustig, helemaal omdat we op de isolatiekamer zaten. Dus na twee nachten was ik wel helemaal suf gekletst (ik hou het netjes) om alles uit te leggen etc etc.

Zondag moest ik na een paar uurtjes slaap al vroeg op, omdat ik had afgesproken met Leo, een oudklasgenoot van de lagere school. Hij heeft zijn jaar Australië er zo goed al op zitten en zat nu in Melbourne. Dus wel leuk om af te spreken en ondanks dat er 15 jaar tussen heeft gezeten dat we elkaar voor het laatst gezien hebben, herkende ik hem meteen.. Er was een backpackersbeurs met wat kraampjes van reisaanbieders waar we eerst heen zijn geweest. Op zich niet heel erg hoogstaand, maar wel wat boekjes kunnen scoren om door te kijken wat goede alternatieven zijn qua reisorganisaties die reizen aanbieden naar bijvoorbeeld Ayer’s Rock. Daarna zijn we op een terras neergestreken (mmm, heerlijk in het zonnetje, toch iets anders dan alle regen bij jullie;) ) om uitgebreid bij te kletsen en natuurlijk ook over de avonturen die we beiden hebben beleefd. Bij een andere tent zijn we wat gaan eten, want de magen begonnen ondertussen wel te knorren. Als afsluiter zijn we de een na hoogste toren (rialto) opgeweest (de hoogste toren (eureka) heeft nog geen observatiedek). Voor mij nu de derde keer, maar Leo had dat nog niet gedaan. Hij wilde eigenlijk de Eureka op, maar ja daar konden we nog niet in, dus toen werd het maar deze. We hadden mazzel, want het zonnetje scheen nog, dus we hadden een super uitzicht over de Metropool Melbourne. Omdat we er ’s avonds waren, zag je de stad langzaam van de dag in de nacht overgaan. Een heel mooi gezicht. En ’s avonds als het donker is, vuurt het casino grote vlammen over de Yarra rivier, dus dat was wel een mooi gezicht vanaf zo’n grote hoogste.
Al met al dus een gezellige dag en met een beetje mazzel komen tzt de foto’s op de site, als ik ze heb toegestuurd gekregen.

Maandag ben ik een dagje naar Croydon geweest. Was er al in geen weken geweest, dus het werd wel weer eens tijd. Gewoon gezellig bijgekletst en ook de baby van Paula was er. Aiden is nu een maand of twee en is een lieve baby. Degenen die de hint ‘lieve baby’ snappen, begrijpen dat hij nu niet bepaald moeders mooiste is haha. Na een oerhollandse hutspot (dat was lang geleden dat ik dat op heb), ben ik weer op huis aangegaan.

Dinsdag was mijn laatste vrije dag. Maar een relaxdagje van gemaakt. ’s Avonds had ik mijn laatste roeiles. Omdat ik nu op een andere plek zat dan vorige week, ging het stukken beter. We hebben twee keer het meer over kunnen roeien, dus we maken progressie haha. Aan het einde van de les kregen we ons certificaat en nu kan ik officieel gaan roeien bij de vereniging. Twee keer in de week hebben ze voor niet-leden roeilessen met twee spanen, dus dat lijkt me wel wat. Als ik lid wordt kan ik altijd komen, maar daar moet ik nog even over nadenken.

Woensdag had ik mijn eerste vroege dienst in een maand, dus ik kon maar erg moeilijk mijn bed uitkomen. Nu de herfst is begonnen, worden de dagen ook korter en dan betekend dus dat het nog donker is als ik opsta. Brr, viel vies tegen. Maar eenmaal opgang, ging het prima. Ik zat nu alleen op de isolatiekamer en heb die dag mijn eerste beenmergtransplantatie gedaan. Stelde eigenlijk geen bal voor, maar het voelt wel specialer. Hopelijk gaat het lukken bij haar, want dit is al de derde poging.

Deze week was überhaupt gevuld met allemaal nieuwe dingen, want eergisteren had ik geen patiënt dus hielp ik her en der. Omdat de team support nurse op tranport moest, kreeg ik de pieper voor eventuele reanimaties. Ik dacht, heb ik dat. En nog geen twee minuten later ging dat kreng nog af ook. Gelukkig viel het allemaal reuze mee en ademde het kind weer snel na haar epileptisch insult. Na een ritje naar de CT met een ander kind, kreeg ik ook nog een cardio terug. (de leidinggevende van de dag had niet alles even goed op orde die dag) Dus al met al een nogal gevarieerde dag.

Gisteren werkte ik weer met Rachael, mijn student – klink toch leuk niet waar. Een drukke dienst met een ziek meisje. Zij kreeg buikspoeling (doen ze hier met de hand ipv machines) dus de hele dienst met de klok geleefd om de vloeistoffen op tijd in en uit te laten lopen. En omdat mevrouw het nodig vond om bijna geen bloeddruk meer over te houden en te lekken uit draingaten, kwam van onze koffiepauze niets meer terecht, omdat we te druk met haar waren. Dus dat hopen we vandaag anders te doen haha.

Nog een weekje en dan zitten we met onze kont in Tasmanie. Ook op het werk is het goed gekomen met mijn vakantiedagen (ze hadden me ingeroosterd, grmbl). Ik was bang dat ik wat dagen moest inhalen en dus tien dagen op rij moest werken, maar nu heb ik gewoon alles vrij gekregen, wel met vakantiedagen, maar ik hoef geen tien dagen op rij te werken en dat scheelt ook weer. Om nu als een dweil aan mijn vakantie te beginnen is ook niet fijn. En aan het einde van het jaar zien we wel weer hoe het zit met mijn vakantiedagen.

Nou, ik geloof wel dat dit het was voor nu. Moet zo aan het werk, dus mooi nog even tijd om te lunchen. Liefs en tot de volgende krabbel