Een dagje vrij!

Op mijn vrije dag is het toch wel weer tijd voor een nieuw berichtje vanuit het verre Down Under. Al is het weer niet echt super vandaag, maar misschien wordt het nog beter vandaag. Zo wel fijn zijn, want dan droogt de was wat sneller. Jullie snappen wel dat het dagelijks leven van de was ook hier doorgaat. Het nadeel van werken in je eigen kleding is dat je het toch wel vaker moet wassen. En aangezien ik niet zo heel veel kleding mee heb, gaat het dubbel zo snel. Hopelijk gaan mijn uniformen snel komen, dat scheelt weer kleding.

Van de week heb ik mezelf ook verwend met een nieuwe badjas, want het is hier ’s avonds nogal koud op de gang. Gelijk maar een bijpassende pyjama gekocht, want ik sliep nu gewoon in een T’shirt en met een broek over de gang is toch iets fijner naar het toilet.

Ook op de afdeling was het de laatste dagen wat saai, op gisteren na. Het RS (verkoudheidsvirus) is ook hier in de winter een veel voorkomend fenomeen. Ook waren er veel kinderen al van hun beademing af of alleen aan de CPAP, dus eigenlijk was er weinig soeps te beleven. Want ook de ene na de andere kon naar de afdeling. Nogal saai dus.
Zo leek het ook gisteren te gaan. Ik had een kind die naar de afdeling ging aan het einde van de middag (ik had laat) , dus die was ik kwijt na een uurtje of 2. (beetje zuurstof, beetje morfine en verder niets bijzonders behalve een rare moeder). Dus ik zag mijn geest al dwalen met niets doen, maar na het eten kwam er een reanimatie-oproep, dus ben ik meegegaan. Ze hebben een persoon die altijd over is die ip de reanimatie oproepen doet en de transporten, maar aangezien ik niets deed, ben ik mee gegaan.
Een kind op de afdeling was gestopt met ademhalen en moest dus beademd worden en ook aan de beademing. Dat kind hebben we dus mee genomen naar de IC en opgenomen. Mijn buddy deed het kind en ik was er meer voor de randvoorwaarden. Omdat ze niet snapten waarom het kind opeens instorte, zijn we ook nog voor CT geweest, dus al met al een leerzaam geheel. (beetje chaotisch, maar ach. Misschien ligt dat ook wel aan de persoon met wie ik het kind heb opgenomen) Het nadeel is alleen dat je nog moet wennen hoe zij alles doen en je kan ook niets vinden als je iets nodig hebt. Ik ging op een gegeven moment op de Peli routine verder, maar dan doe je dingen toch anders dan dat zij graag willen. Nou, ja pech.

Wel grappig is, dat ik nu steeds meer ‘bazen’ leer kennen van de artsen. Ze komen even een praatje maken en zijn nieuwsgierig wat ik hier kom doen. Helemaal nu ik ook wel patiënten alleen doen. Iedereen vraagt meteen waar ik vandaag kom omdat ik nogal een accent heb die niet bij de Aussies past. (had een leraar op school die nogal belachelijk Engels gaf en waarbij de Queen Elisabeth nog aso praatte laat maar zeggen. Dus dat zit er nog een beetje in, maar waarschijnlijk aan het einde van het jaar praat ik net zo knauwerig als de rest. (al klinkt het echte brits leuker vind ik) Wel vinden ze dat ik goed Engels spreek. Al vind ik het af en toe nog wel lastig en moet ik naar woorden zoeken om iets uit te leggen. En men moet ook wel enigszins in mijn richting praten wil ik hen goed verstaan. Meestal herhaal ik maar wat ze zeggen als ze iets willen (medicatie of zo), zodat ik in ieder geval het goed gehoord heb.
Maar, ik moet zeggen het gaat al beter dan in het begin en dan ben ik pas drie weken onderweg!

Met mijn huizenjacht gaat het nog niet zo snel. Ik ben gisteren nog bij een paar huizen wezen kijken en alle drie waren ze erg leuk, maar ongemeubileerd. Dus dat is niet handig, want dan gaat het me een fortuin kosten om er te wonen. Eentje was een leuk appartment in de stad met een loft, maar die had alleen geen ramen die je open kon doen en ook geen balkon of zo, dus het licht kwam van boven waar ze een soort koepel hadden. Toch wel fijn als er een raam open kan leek mij zo. De andere twee waren erg mooi en hadden een prachtig uitzicht over de stad (was op verdieping 18 en 20), met balkon. Dus als ik mijn huisraad hier zo hebben, zou ik het zo nemen. Maar jammer genoeg blijft het niet bij een bed alleen en een bankje, want die kan je zo kopen bij de IKEA, maar ook pannen, borden, bestek, wasmachine, tv-tje en weet ik veel wat niet meer, dus dat gaat dan nogal in de papieren lopen. Een collega zei al dat het jammer was dat ik het nu al nodig had, want zij doet in februari al haar huisraad weg omdat ze naar Saoedi-Arabië gaat. Maar dat is wat te laat.

Ach, maandag kan ik nog een appartementje bekijken vlakbij het ziekenhuis (ook gemeubileerd, maar wie weet met was machine en zo), woensdag eentje in de stad die wel gemeubileerd is en voor 3 appartementen wordt ik terug gebeld voor een afspraak. Ach, het komt vast wel goed.

Nou, ik ga de was ophangen en straks met een naamgenootje wat drinken.