De eerste maand is voorbij gevlogen

Wat vliegt de tijd toch, want ik ben al een maand uit Nederland. Gaat alles nog goed in het Hollandse? Nog juicy roddels aan het front? Er komt weinig Nederlands nieuws hier door, dus ik ben wel nieuwsgierig. (het is toch anders via nu.nl). Van de week hadden jullie prinsjesdag. Zag iedereen er een beetje leuk uit met alle hoedjes (en beetje een christelijke begroting of wordt er weer bezuinigd. Ach, ze zullen wel poppenkast spelen met de verkiezingen voor de deur. By the way ik kan zelf ook stemmen vanaf hier, via het internet)

Mijn derde werkweek zit er alweer op. Ik raak steeds meer gewend en ook alle apparatuur begint eindelijk door te dringen. En qua collega’s hoop ik nu toch wel eens de meeste gezien te hebben – het lijken er steeds meer te worden. Naast hun vaste personeel, hebben ze een uitzendbureau dat veel personeel regelt en ook nog eens een intern poolsysteem, dus nog meer andere mensen. Ach, aan het einde van het jaar ken ik ze vast allemaal.

Ik ben ook eindelijk buddy-af. Ik was blij dat de twee weken erop zaten, want het is toch wel wat saai en vermoeiend om mee te lopen (helemaal omdat je het dan moet doen op de manier van diegene van de dag). Afgelopen zaterdag had ik mijn eerste eigen patiënt, maar die kon binnen twee uur naar de afdeling (had officieel nog een buddy-dienst, maar er was niets interessants om samen te doen die nog niet bezet was – nadeel als je komt om half twee en de mensen met een 12-uurs dienst alle leuke patiënten hebben), maar gelukkig kwam er een reanimatie-oproep. Aangezien ik me verveelde, ben ik mee geweest naar de opvang van het kind (gelukkig hoefde alleen de ademhaling geassisteerd te worden) En heb ik kunnen helpen bij de opname en de rit naar de CT. (gelukkig geen grote kar die je mee hoeft te slepen, maar alles los, dus of dat nu de oplossing is?)

Maandag begon ik officieel in mijn uppie. Het was een late dienst en aangezien het nogal scheelt wie de ‘leiding’ van de dag heeft, kreeg ik een patiënt toebedeeld. Ongeveer de saaiste van de afdeling. Moeder deed alles en het had alleen sondevoeding en CPAP. Er kwam alleen een opname (een kind die hier kind aan huis is met een spierziekte en nachtelijke beademing heeft thuis met een neuskap) dus die heb ik ook gedaan. Lekker gehospitaliseerd stel, maar ach. Eenmaal geinstalleerd en alle papierwinkel op orde, was daar ook weinig aan te beleven.

Dat meisje heb ik ook de volgende dag gedaan, maar ik was toen meer een oppas dan een pleeg, omdat pa en ma het presteerden om pas om drie uur te komen. Terwijl ze weer naar huis mocht en dat al bekend was voor tienen. Erg fijn. Beetje saai was het dus wel, maar heb wel kunnen oefenen met Engels voorlezen.

Woensdagavond had ik me voorgenomen om dat niet nog een dienst te doen en gelukkig kon ik toen wel kiezen. Deed nu een kind aan de volledige beademing en buikproblemen. Dus eindelijk een beetje een IC patiënt. De AUM (asisting unit manager – de leidinggevende van die dienst) dacht eerst dat het misschien te veel zou zijn, maar mij leek het wel prima. Nou, dat was het ook. En ook geleerd hoe hun de beademingsbuis vastplakken.

Jammer genoeg was mijn patientje al door iemand bezet met een 12-uurs dienst de volgende dag, dus dat was wel jammer. Dus ik kreeg iemand anders toebedeeld. Een meid van 9 die een auto ongeluk had gehad met haar familie (pa was gaan racen met een andere bestuurder op de snelweg en reed met 120 tegen de boom – lekker slim). Gelukkig is iedereen er nog genadig vanaf gekomen, dus dat is mazzel. Zij lag nog aan de beademing, maar wilde niet wakker worden. Dus natuurlijk net een half uur voor ik naar huis mocht, moesten we voor CT. Altijd fijn. Helemaal fijn omdat ik vandaag een vroege dienst had.

Dus vandaag had ik haar weer en ondertussen was ze van de beademing af en zo in de bonen als maar zijn kon. (lekker zo’n hersenschudding). Het enige wat ze deed wat grommen en met de armen zwaaien en met de benen buiten bed stappen. Niet echt handelbaar en tot overmaat van ramp had ze ook nog eens luizen. Kennen jullie dat, dat zodra je weet dat iemand ze heeft, je spontaan overal jeuk krijgt? Ik geloof dat ik vanavond maar extra lang onder de douche ga staan. Brrrr. Gelukkig ging ze naar de afdeling in de ochtend. Wel grappig was dat de dok en ik een Nederlands duo vormden en dus gewoon in het Nederlands konden praten. (en de rest keek dus wel een beetje vreemd op, omdat ze er geen hout van begrepen ) Het nadeel is alleen dan wel dat je eerst naar Nederlands moet terugschakelen en daarna weer naar het Engels.

Ook heb ik mee kunnen kijken met een opvang van en cardiologische operatie. Ze zijn hier een stuk spastischer bij cardio OK’s. Bijna iedere patiënt krijgt een peritoneaal catheter om eventueel buik te kunnen spoelen als het kind niet plast. (zelfs bij een AVSD voor peli-lezers. Ze vroegen wel hoe wij het dan doen om te voorkomen dat het kalium en lactaat te hoog wordt, maar daar kon ik niet echt een zinnig antwoord op geven, behalve geen kalium in het infuus) Daarnaast krijgen ze ook allemaal spierverslappers voor de eerste dag. Bijna allemaal gaan ze aan de bloeddrukverlagers als de bloeddruk net iets te hoog is. De arme zielen krijgen een thermometer in hun slokdarm en ze komen bijna allemaal terug met directe metingen in hun hart (PAP – LAP lijnen). Ik vraag me dan altijd af wat beter is, maar ja.

Maar nu genoeg over werk, want tenslotte wordt er niet alleen gewerkt, al lijkt het er wel verdacht veel op deze week. Maar ik ben dan ook alleen afgelopen zondag vrij geweest. Toen heb ik bijgeslapen, gewassen, wat gerelaxed en ben ik wat gaan drinken met andere Nicole. Wel grappig is dat ze dit weekend naar Nederland gaat naar haar familie. Haar moeder is Nederlandse. Al kon zijzelf echt maar een paar woordjes.

Deze week stond vooral in het teken van huizenjacht. Maandagochtend ben ik naar een leuk appartement wezen kijken vlakbij het ziekenhuis, maar die was de volgende dag al verhuurd en zo snel was ik nu ook weer niet. Dus dat schoot niet op. De twee andere die ik gezien heb, waren niet veel soeps. De ene was een studio en op zich viel daar nog wel een gezellig iets van te maken met je eigen spulletjes, maar de buurt was nogal louche (dronken lui en zwervers op de straat om 10 uur ’s morgens, en ook lag er veel vuil op de grond bij de voordeur). Dus dat leek me niet heel slim, want als het al om 10 uur ’s morgens niets is, wat is het dan om tien uur s avonds. De tweede was beter, maar echt studentikoos. En ook daar liep heel China en omgeving rond, dus ook niet ideaal. Morgen dus nieuwe ronde, nieuwe kansen. Want dan heb ik er wel een stuk of 4 op het programma. Dus wordt vervolgd.

De komende vier dagen ben ik lekker vrij. Zondag ga ik naar dat Nederlandse weekend bij het Tulpen festival in een van de buitenwijken. Dus daar horen jullie nog meer over. Ook is er en grote happening gaande, wat ze Melbourne Show noemen. Een grote kermis, met acts, bandjes en weet ik veel wat niet meer met iedere dag een ander thema. Dus daar ga ik ip ook heen een van deze dagen. Dus ik hoef me niet te vervelen.

En tot slot – als echte Nederlandse betaamt – nog even kort over het weer. Ik hoorde dat ie bij jullie nogal wisselt. Nou, vast niet zo erg als hier. Een bekend gezegde hier is: Four seasons in one day. Nou, dat klopt wel enigszins. Van de week was het bewolkt, stevige wind maar wel 30 graden. (ietwat benauwd was het dan ook wel), de dag erna was het koud met een graadje of 16 en vandaag stormt het gewoon met enorme rukwinden en regenbuien. En we hebben ook nog gewoon lekker zonnetje gehad deze week.

Maar nu ga ik eens achter het eten aan.
Tot de volgende mail

Liefs
Niek