Sneeuw!!

Hier weer een nieuwe update uit Down Under. Waarschijnlijk niet het meest interessante berichtje, want ik heb deze week zo goed als niets meegemaakt. Dit was namelijk mijn tweede week al mol hier. Nog een reeks van vier nachten dus. Je raakt er snel aan gewend moet ik zeggen, want het viel alles reuze mee. De uren gaan toch nog redelijk snel voorbij, mits je jezelf wel bezig houd natuurlijk.

Ik had drie nachten dezelfde patiënt, het meisje met al die reanimaties. Ondanks dat ze wel wat opknapt, was ik de eerste twee nachten nog wel druk met haar. De derde nacht, heb ik me ook niet verveeld, maar dat was meer omdat haar moeder jarig zou zijn die dag en we geknutseld hebben met voetafdrukjes, foto’s etc. Het houdt je zo wel wakker tenslotte.
De laatste nacht had ik een verse cardio. Het begon erg rustig, maar toen hij eenmaal wakkerder werd, begon het feest. Hij draaide zich iedere keer om op zijn buik, met alle draden in chaos en beademingsslangen overhoop. (hij zal in ieder geval geen pijn gehad hebben). En dus ook om de haverklap alarmen, net als bij het kind ernaast, dus we hadden een lekkere herrie op zaal. En een dok waar we ook niet veel aan hadden, dus dat schoot lekker op. Ze zag me niet echt voor vol aan geloof ik. Nou ja, jammer voor haar. Als ze vraagt om een bloedsuiker, krijgt ze er niet automatisch een heel gas bij als je die net een uur geleden hebt gedaan en die al uren het zelfde is. Maar ik zal jullie die details besparen.

Verder ben ik door alle nachten weer aardig bij met alle Nederlandse series. Aangezien de tv-programmering hopeloos is hier, heb ik via het net tv gekeken. Dat is toch ongeveer het enige wat je doet als je uit je bed komt en in de nachtdienst zit tenslotte. Ik kan zelfs het sinterklaasjournaal volgen, toch nog een beetje mee van de goede man!

In ieder geval zijn mijn nachten nu voorbij en duurt het voorlopig tot februari voor ik weer nachten heb. Klinkt wel luxe niet waar? Mij hoor je niet klagen, al vielen de nachten echt reuze mee. Kon op zich wel aardig slapen, want het was koud. Zelfs zo koud dat het niet ver van hier flink had gesneeuwd (en wel zoveel dat er diverse sneeuwpoppen gebouwd konden worden). Hier heeft het alleen flink geregend en gehageld. Een collega zei dat het had gesneeuwd ’s nachts, maar wij geloofden er geen bal van, maar het was later echt op het nieuws. Toch raar, zit je bijna in de zomer in Australië, krijg je sneeuw!! Dus Noeka, van bikini was deze week geen sprake. Het heeft deze week veel geregend. Op zich wel goed, want er heerst hier enorme droogte. Sinds drie weken hebben we al waterbesparing stage 2. (geen gras wateren, auto’s alleen wassen met een emmer water, plantjes water geven als de zon onder is etc), dus een beetje extra water kon geen kwaad.
Sinds gisteren is het weer een stuk beter. Weer terug in de twintig graden en zelfs een beetje benauwd. Vandaag dus maar een korte broek uit de kast getrokken. Niets zo veranderlijk als het weer.

De afgelopen vrije dagen heb ik wat gewinkeld. Mijn MP3 speler was ermee opgehouden en ik had een nieuwe gekocht. Bleek hij niet te werken, dus ik kon hem gaan ruilen. (kon twee keer, want ik was het bonnetje vergeten) Nu doet ie het wel en daar ben ik wel blij mee. Ook had ik foto’s laten ontwikkelen van de epilepsievakantie, maar bleek dat je met het bonnetje uit het apparaat eerst naar de balie moest en dan kreeg je een ander bonnetje mee. Dus mijn foto’s waren vandaag nog niet klaar Schoot dus lekker op!! Dus die kan ik nu van de week ophalen. Hopelijk zijn ze goed gelukt en kan ik eindelijk aan het plakken slaan.

Verder heb ik vandaag een excursie geboekt voor morgen om naar de Grampian’s te gaan. Een hele dag ben ik onder de pannen (van half negen tot negen ’s avonds). Eerst bezoeken we Ballarat, een stadje en daarna gaan we door naar het natuurpark de Grampian’s. Dus hier horen jullie binnenkort meer over.

Ik heb eigenlijk niet veel nieuws meer te vertellen.
Tot de volgende mail of wie weet zie ik jullie online. Net als gisteren ongeveer iedereen tegelijk. Met Lian kletsen via skype (nou ja ik kletsen en Lian typen omdat die geen microfoon had) en met Inge en Tanja op de MSN. Lang leve de moderne technieken.

Tot gauw

Niek