The Grampians

De dag begon al vroeg, want om half negen ging de bus vanuit het centrum naar National Park the Grampians. Een groot natuurpark met reusachtige rotsformaties, flora, fauna en prachtige watervallen. De plaatjes zagen er erg mooi uit, dus in mijn vrije dagen kon ik hier mooi een dagje heen met een bustour. Om acht uur was het al warm buiten, maar het was wel bewolkt, dus geen idee wat het weer ging doen. Onderweg hadden we zelfs wat druppels. Samen met nog 37 andere toeristen uit allerlei windstreken (waaronder een stel met twee kleine kinderen: een baby heeft toch geen bal aan een dag in de bus en rotsen bekijken?), gingen we richting het westen. We hadden een chauffeur die enorm veel kon vertellen, dus ondanks dat we veel in de bus zouden zitten, hoefden we ons niet direct te vervelen.

De eerste stop was in Ballarat. Een stad die ik zeker nog een keer gewoon wil bezoeken. We stopten om thee te drinken bij een wildlifepark (zonder dat we er naar binnen gingen), maar waar wel veel kangoeroes rondliepen en die je dus kon aaien en voeren. Dus weer de nodige foto’s van kangoeroes gemaakt. Ze blijven erg leuk. Ik ontdekte dat in de bus nog een ander Nederlands stel zat van pa en ma’s leeftijd. Wel een aardig stel, al had mevrouw wel duidelijk de broek aan thuis. En ook een meisje van mijn leeftijd uit Nederland. Dus dat was erg gezellig. Bijna bij iedere stop hebben we samen opgetrokken en lekker kunnen kletsen.

Na een drie kwartier pauze, konden we weer de bus is. Ik dacht dat we ook in de stad zelf even uit de bus mochten om rond te kijken, maar de bus reedt alleen door de stad en de chauffeur vertelde allerlei dingen. Dus vandaar dat we daar nog maar eens naar terug moeten.
Tegen lunchtijd kwamen we aan in Halls Gap. Een gehucht midden in de Grampians. Het was ondertussen enorm warm geworden (smoorde al weg in de bus, want de airco werkte niet fantastisch). Het was ruim dertig graden (volgens het weerbericht zou het 36 graden worden. Niet echt voor te stellen, zelfs niet voor de doorgewinterde Australier hier, dat het van de week nog sneeuwde en nu de mussen van het dak vielen). Dus wat drinken gekocht en een souvenirboekje van de streek en lekker in de schaduw neer gestreken met het Nederlandse meisje.

Na de lunch zijn we de bergen ingereden. De plaatjes uit mijn boekje waren prachtig (net als de plaatjes overal op het internet of in reisboekjes), maar in werkelijkheid zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen. Door de enorme droogte hier, zijn veel watervallen kleiner dan op de plaatjes, net als de meren en al het gras is dor. Daarnaast heeft ongeveer de helft van het gebied afgelopen maart in de brand gestaan. Dus heel veel is nog verwoest van de brand. Gelukkig komen veel komen alweer op met nieuwe blaadjes. (er staan hier bomen die juist extra groen worden na een brand en ook de eucaliptus kan goed tegen brand en heeft na een paar maanden al weer nieuwe blaadjes). Dus dat was wel jammer, maar niets aan de doen. Het maakt een bezoek zeker niet minder de moeite waard.

Een volgende stop was bij Boroka Lookout. Hier had je prachtige vergezichten over de vallei. (zie foto op de site. En ja ik sta er zelf ook een aantal keren op deze keer). Hier zijn we maar even kort gestopt. Een volgende stop was bij de Balconies. Een wandeling van 20 minuutjes heen door wat ooit bos was en nu heel erg apart door de brand naar een van de bekendste trekpleisters van het park: Jaw’s of death. Een rots in de vorm van een grote bek van een dinosaurus of zo. Het is tegenwoordig alleen achter hekken te bekijken, omdat je er niet mee op mag (te gevaarlijk), maar ja je hebt altijd van die randebielen die toch langs de bordjes en hekken gaan en toch op de rots klimmen. Natuurlijk leuk voor de plaatjes, maar ja…
Het was wel een mooie rots (zie volgende foto).
Na de zelfde wandeling terug (pff, het is toch wel heet!), konden we weer in de bus. Met een nieuwe band. (in de andere zat een scheur en het gevaar van een klapband in de bergen zagen we niet echt zitten). Bij de volgende stop kregen we eerst thee. Dat ging er best in, ondanks dat de temperaturen nu echt tegen het kookpunt aanliepen. De buschauffeur raadde het af om na de thee alle trappen af te gaan naar de grote waterval. Dus zijn we eerst naar het uitkijkpunt gelopen. Daar kwamen we nog een Nederlands stel tegen, die net weer boven was. De McKenzie watervallen zijn de grootste van de Grampians (40 meter vallen ze naar beneden, al vind ik hem echt veel groter) en een van de redenen waarom ik hierheen wilde. Dus hebben we de adviezen van de chauffeur in de wind geslagen en zijn we alle trappen naar beneden gelopen. (Ca 300 denk ik). Nou, dat was best te doen en het resultaat was echt fantastisch. Een mega mooie waterval (die in de winter nog veel meer water heeft). We moesten over de rotsen klimmen om aan de andere kant te komen van het riviertje dat al het water wegvoert. Na wat uitgerust te hebben en wat foto’s gemaakt te hebben natuurlijk (zie ook hiervan het resultaat), heb ik me afgekoeld door mijn hoofd en alles wat nog meer bloot was nat te maken.

En toen konden we de terugweg aanvaarden. Nou iedereen die mij op vakanties heeft meegemaakt: ik loop paars aan!! En met 35+ graden en volle zon, klimmend naar boven, vormt deze klauterpartij geen uitzondering op de regel. Halverwege dacht ik echt, waar ben ik aan begonnen, maar eenmaal boven was het zeker de moeite waard. Ik had ook al bedacht dat ik rustig kon bijkomen in de bus. De airco deed het iets beter de vorige periode in de bus, dus ik had hoop. Nou helaas dus. De airco ging minder werken en tegen de tijd dat we 5 kwartier later aankwamen bij het plaatsje Ararat voor het avondeten, was ik amper afgekoeld. Maar ja, eten in een toko met airco doet een mens goed. Ik knapte zienderogen op van wat zoute frietjes en een koude cola. Dus een uurtje later konden we weer met goede moed de bus is voor de 2,5 uur durende terugtocht naar de stad. De airco was er nu mee opgehouden, maar het was te harden. Beetje gelezen en gedommeld met een muziekje van mijn nieuwe MP3 speler (hij doet het fantastisch!!!). Om tien uur was ik terug in de stad en het was nog steeds mega-benauwd. En ook in huis, dus voor het eerst de airco in huis uitgeprobeerd: fantastisch!!!

Een lange, maar zeker een geslaagde dag