row - row - row the boat

Nu we alweer een week in februari zitten, wordt het weer hoog tijd voor wat nieuwe krabbels. De eerste maand van het nieuwe jaar zit er op en nog even en we zitten al een half jaar hier!!
De afgelopen week was een gezellige en relaxte week. Zowel dinsdag als woensdag had ik een dagdienst. Ik had dezelfde patiënt als voor het weekend (hypoplast), dit keer werd ie geextubeerd en kon ik hem de dag erna naar de afdeling brengen. Het was lekker rustig in onze kamer en met erg gezellige collega’s. Woensdag waren Gaby en ik alleen in de kamer, dus nog rustiger. Aangezien mijn patiënt in de ochtend al naar de afdeling ging, kreeg is ’s middags een nieuwe patiënt terug van de OK. Een cardio. Het was al even geleden dat ik er eentje had opgevangen, maar het verliep meer dan vlekkeloos dus dat scheelde. Het grappige was dat ik eerst hulp had van 2 anderen en een doc, maar omdat er een kind van de afdeling met spoed in moest op het plekje naast mij, was toen iedereen foetsie naar de buren.

Donderdag was ik alweer vrij en met heerlijk weer (graadje of 28, ik wil jullie niet lekker maken of zo) ben ik er lekker op uit getrokken. Pa en ma waren tijdens een van hun daguitjes naar de Shrine of Remembrance geweest. Een groot monument voor alle slachtoffers van de eerste wereldoorlog. Er is een grote tuin en ieder bataljon heeft daarin zijn eigen boom. Verder brandt buiten het eeuwige vuur bij een gedenkzuil. Via het visitorcentre kon je naar binnen (een groot soort van tempel – zie foto). Beneden was een soort crypte met allerlei gedenkplaten en zo. Via de trap kon je naar boven waar allerlei vlaggen waren en een groot boek met alle namen van de ruim 100.000 soldaten die betrokken waren in WOI. In het midden is het lichaam begraven van de enige soldaat waarvan het lichaam van is terug gekomen naar Victoria. Op het gedenkplaatje valt als de zon door een gat in het dak in een bepaalde hoek valt. Op dat moment hebben ze een momentje van herdenking en spelen ze het volkslied. Ik was precies op dat moment daar, dus dat was wel heel erg toevallig.
Als je nog een trap verder omhoog ging, kwam je op het balkon en had je een prachtig uitzicht over de stad. Echt een heel indrukwekkend monument.

Omdat de botanische tuin aan de Shrine grenst, ben ik daarna lekker de botanische tuin ingegaan en na een kleine wandeling aan het water neergestreken op mijn handdoekje. Boekje erbij, wat drinken en wat lekkers, even heerlijk genieten. Gelukkig zat ik een beetje in de schaduw want het was toch wel warm in de volle zon (en ondanks dat je zonnebrand smeert, verbrand je dan nog). Na een uurtje of twee, zijn we weer op huis aan gegaan.

Vrijdag wilde ik naar het strand gaan, maar het was toen een graad of 32 en ik had bedacht dat ik levend zou verbranden als ik aan het strand zou gaan liggen, dus dat hebben we maar niet gedaan. ’s Morgens ben ik eerst begonnen om de foto’s van afgelopen zomer met het NEF in te plakken. ’s Middags ben ik even de stad in geweest. Eenmaal thuis even wat gerelaxed en toen richting het ziekenhuis gegaan om een collega op te halen. We hadden afgesproken om samen uit eten te gaan. Het liep iets uit met haar werk, dus tegen de tijd dat we in de stad waren en lekker op een terrasje ons eten voor ons neus hadden was het al ruim acht uur geweest. Maar het was erg gezellig, dus ach. Na het eten zijn we elders in de stad ons toetje gaan halen. Echt smullen. Omdat Louise een uur met de trein van Melbourne woont, gingen tegen een uurtje of elf op huis aan.

Zaterdag en zondag had ik late dienst. Ik bleek een nieuwe collega met me mee te hebben lopen, dus dat was wel gezellig. Ze kwam uit India, maar had de laatste jaren in Nieuw Zeeland gewerkt, met ECMO en al. Dus al met al een veel meer ervaren pleeg dan ik. De zaterdag was wat drukker omdat we met onze patiënt gelijk naar de röntgen moesten, maar de zondag was heel erg rustig.

Maandag hebben we weinig gedaan. Het beloofde 38 graden te worden, dus dan is het toch veel te warm om ook maar iets te doen. En omdat ik die nacht moest werken hebben we eerst uitgeslapen en daarna als eerste maar boodschappen gedaan, voor het te heet zou zijn.
Terug thuis lekker in de airco mijn fotoboek afgemaakt. Om negen uur moest ik in het ziekenhuis zijn en gelukkig was de wind gedraaid en had het koele lucht meegenomen (graadje of 24), dus dat was wel lekker. De nacht was een goede nacht. Ik kreeg een opname, maar die kwam pas om half een. Dus nadat alles klaar stond kon ik her en der wat helpen. En aangezien ze na anderhalf uur naar OK moest, was ik toen weer twee uur patiëntloos. Gelukkig kwam ze om half vijf terug, maar erg stabiel dus al met al een hele relaxte dag.

Omdat ik maar een nachtje had, ben ik wat op tijd opgestaan en heb ik in de stad kaartjes gekocht voor de musical Miss Saigon in april. (heb er nu al zin in). Daarna op mijn gemakje naar het meer gegaan met de tram waar ik mijn eerste roeiles zou hebben. Het weer was alleen wat minder. Het waaide enorm (niks geen lekker zonnetje, maar koud en winderig. Het kan dus hier ook wat minder lekker weer zijn) dus eerst begonnen we binnen op roeiapparaten. Ik zit in een groepje van 4, een wat oudere vrouw Jenny en een jonger stel Matt en Meg. En ook een aardige instructrice Anne. Het is wel grappig dat de techniek net iets anders is dan dat je roeit op de sportschool. Dus het vergt nog wel wat denk werk. Gelukkig gingen we nog wel even het water op. Pfff dat valt echt nog niet mee hoor. Eerst erin (dat ging nog best simpel, ik zag mezelf al in het vieze meer belanden) en met de sterke wind koste het wat moeite om van de kant te komen, maar ala. Maar dat roeien is echt lastig. Het kwam nu vast door de wind (hoop ik dan maar), maar met die peddel is het best lastig om de goede positie te vinden. Hopelijk volgende week wat beter weer en minder wind, zodat we wat beter kunnen oefenen. Ik moet namelijk nog wat spierballen kweken (en geen spierpijn gehad!!) om de boot in en uit het water te krijgen. Dat kreng is namelijk enorm zwaar!! Valt echt vies tegen.
Maar het roeien zelf is erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar (maar goed ook want we hebben nog drie lessen te gaan haha)

Eenmaal thuis eerst maar even het thuisfront in Hillegom gebeld. Die hadden nogal wat fratsen in het weekend gehad en moest maar eerst even horen of het weer wat beter ging. Maar gelukkig voelde pa zich weer beter en de afspraak bij de neuroloog ’s middags liet geen nieuwe verwikkelingen zien, dus dat viel weer mee.
Al met al sliep ik laat, maar dat wil ook niet anders als je laat uit je bedje komt. Het nadeel was alleen dat ik op tijd mijn bed uit moest voor de PETS cursus op het werk (Peadiatric Emergency Tranport Service). Maar daarover de volgende keer meer, want het is hoog tijd om achter de potten en pannen te duiken.