Tasmanië – de westkust

Nou iedereen, ga er maar even rustig voor zitten, want het kan even duren eer al mijn mooie verhalen over Tasmanië zijn doorgelezen. Het is er in één woord fantastisch mooi, ik had nooit kunnen voorstellen dat het zo prachtig en puur zou zijn. Eigenlijk zijn 9 dagen te kort om alles te kunnen zien, maar zo blijft er altijd een goede reden om terug te komen.

Vorige week zaterdag vloog ik naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië. Na een hele voorspoedige vliegreis van 5 kwartier kwam ik om kwart over drie aan op Hobart International Airport (geloof me, Eelde is er groot bij haha). Vanuit het vliegtuig had ik al een prachtig uitzicht over het eiland, want het weer was heerlijk zonnig, dus dat beloofde veel goeds. Het koste even wat moeite om uit te vissen hoe ik bij mijn onderkomen voor de nacht moest komen, maar al snel bleek dat de enige optie een taxi was. Mijn motel zat buiten de stad, maar wel prachtig aan het water, dus wel relaxed. Eenmaal mijn tassen gedropt te hebben, wilde ik wel naar de stad om wat rond te struinen en zo. Met de bus dus richting de stad getogen. Al is het openbaar vervoer hier iets minder goed geregeld als in Melbourne: over de hele dag gingen er 4 bussen richting de stad en ook weer 4 bussen terug!! Dus ik was om kwart voor vijf in de stad en die was ongeveer uitgestorven. Wel wat rond kunnen kijken en op een terrasje lekker wat gegeten. Om kwart over zeven had ik de laatste bus weer terug, voor een relaxte avond in bed met een leuke film op tv. Ik moest tenslotte de volgende ochtend fris en fruitig aan mijn tour over Tasmanië beginnen.

De zondag begon vroeg, heel erg vroeg. Om zes uur werd ik met de taxi opgehaald, om me af te zetten bij mijn ophaalpunt. Om kwart over zes kwam het busje voor rijden met de tourguide Bruce van Australia Adventure Tours. Om half zeven hadden we iedereen opgehaald en het beloofde een leuke internationale groep te worden. We waren totaal met zijn tienen: Sanae uit Japan, Katie uit de VS, Roman uit Oostenrijk, twee oudere dames Gill en Nancy uit Nieuw Zeeland, Narcisco uit Mexico, Alejandro en Sebastian uit Colombia en Hannanja uit Nederland. Na nog wat formaliteiten kon onze trip beginnen. Onderweg naar Mount Field National Park kwamen we al de prachtigste uitzichten tegen. In het national park zijn we een korte wandeling gaan maken van drie kwartier door een regenwoud met als twee hoogtepunten twee mooie watervallen: de Horseshoe Falls en de Russell Falls. Daarna zijn we doorgereden naar Lake St. Clair National Park. In de tijd dat Bruce ons lunch ging maken, konden wij een andere korte wandeling van 5 kwartier maken. Dit keer ook via bossen, maar met deze keer een stuk langs een prachtig meer (Lake St Clair hoe toevallig) Het weer was iets minder, met miezer, maar wel lekker zo in de buitenlucht. Zo konden we elkaar ook iets beter leren kennen en door alle buitenlucht kregen we natuurlijk wel trek. Eenmaal alles weer te hebben ingepakt begon het hard te regenen, dus maar goed dat we nu alleen nog maar in de bus hoefden te zitten en hoefden te genieten van het prachtige berglandschap. Na een korte stop in Queenstown – een oud mijnersdorpje – kwamen we tegen vijven aan bij ons onderkomen voor de komende twee nachten: Tullah. In een gezellige tent aan het mooie meer van Rosebery, heb ik voor het eten nog wat gewandeld langs het meer. In de bar, met openhaard!, hebben we na het eten nog lekker wat gekletst, alvorens ik mijn bedje had opgezocht.

Maandag was de planning om vroeg op te staan om de zonsopgang te zien vanaf het meer in kajaks, maar het weer beloofde niet veel goeds, dus besloten we om dat te schrappen en gewoon om half acht te ontbijten en dan op pad te gaan. Na het ontbijt zijn we in de bus gestapt richting de kust. Het leuke van dit gebied is, dat de Nederlander Abel Tasman hier als eerste voet aan wal heeft gezet en de Nederlandse invloeden zijn nog steeds merkbaar met plaatsen en bergen zoals Van Diemen’s Land, Heemskirk en Zeehan (van de twee schepen de Heemskerk en de Zeehan en de baas van het VOC in die tijd meneer van Diemen). Je merkt heel goed dat hier aan de westkust de ruige oceaan en het weer hier zijn invloed heeft op de levensstijl van mensen, want aan de hele westkust wonen maar 8.000 mensen. Ter vergelijking, er wonen een half miljoen mensen op heel Tasmanië. Niet dat het er minder mooi om wordt, want de natuur is hier wel heel erg mooi en onaangetast.
Vlakbij de kust zijn we gestopt bij de Henty dunes, kilometers lange zandduinen. We konden hier kiezen om te gaan quadbiken, dus alle mannen gingen natuurlijk rondcrossen op zo’n ding (we zeiden dus ook al gekscherend: the boys and their toys!) De vrouwen zijn de duin op geklommen (pff steil omhoog) en over de enorme zandvlaktes gaan lopen. In de verte konden we de Zuidelijke Oceaan al zien, onze volgende stop. Een bezoek aan het strand mocht natuurlijk niet ontbreken. Bij het originele Ocean Beach zagen we de ruige kust en verraderlijke oceaan. Hier was het einde van de wereld, want het eerst volgende land wat je tegen zou komen als je hier de oceaan over zou varen, was Argentinië!!
Voor de lunch zijn we gestopt in het plaatsje Strahan (Strohaan). Bruce ging in de tussentijd de warme lunch maken (het was weliswaar droog, maar steenkoud!) en wij konden in het dorp rondstruinen tot de ‘barbie’ klaar was.
Na de lunch zijn we richting de Montezuma Falls gereden. Dit zijn de hoogste watervallen van Tasmanië. En ze liggen goed verstopt in het regenwoud, dus met de goede wandelschoenen aan, zijn we op pad gegaan. Het was een tocht van drie uur heen en terug. Maar wel met een pad dat erg goed te doen was. Dus onder het wandelen was er genoeg tijd om te kletsen met Sanae, Katie en Roman. De wandeltocht was prachtig, maar de waterval was weliswaar erg smal door het gebrek aan water, maar met de ruim 100 meter hoogte wel heel erg mooi. Na een korte break, zijn we het hele stuk weer terug gelopen. Moe maar voldaan ploften we weer in de bus en tegen zessen waren we terug op honk. Aangezien ik vandaag wel genoeg had gewandeld, ben ik na een heerlijke douche met mijn boek voor de openhaard neergestreken, mmm. Wat relaxed!. Na het eten, bleven we met zijn zevenen over. Het Engels van de latino’s was niet heel fantastisch en moest dus nodig worden bijgeschaafd. Alleen – jullie raden het al – werden dat niet de meest nette worden die het Engels kent. Ik heb echt dubbel gelegen van het lachen om de reactie van die drie jongens. Helemaal als er dingen gespeld moesten worden of onderling in het Spaans werden uitgelegd. Ik zal de details verder besparen.

Dinsdag was alweer de laatste dag aan de westkust. Maar wel met een mooie tocht voor de boeg. We gingen om half negen op pad en na een uurtje kwamen we aan bij Cradle Mountain National Park. Cradle Mountain is een berg van 1500 meter en heeft de vorm van een kribje. Met veel inbeeldingsvermogen kan je er een kindje in zien liggen. (succes met de foto). Het was nog wat frisjes zo ’s morgensvroeg op grote hoogste, maar de zon deed zijn best en al snel werd het heerlijk zonnig weer. Smeren dus, want aangezien Tassie geen ozonlaag heeft, verbrand je waar je bijstaat. (ook met petje en zonnebrandcrème konden mijn wangen niet om de verbrandde kleur heen)We konden hier kiezen wat we wilden. Naar de top (4-5 uur klimmen – succes Roman, maar ik bedank), naar een lookout met ook aardig wat klimwerk (ook 4-5 uur) of over een iets makkelijkere track een hike langs Lake Dove. Nou, mijn bergkwaliteiten bekeken, vond ik het ‘rondje’ meer al een aardige tippel, dus ik ben met Gill en Nancy deze wandeltocht gaan doen. In een kleine 3 uur, met wat korte stops aan leuke strandjes of boven op de bergjes, kwamen we weer bij het beginpunt aan. Omdat het nog een poos zou duren eer de rest zou komen, zijn we met zijn drieën ergens wat gaan drinken.
Toen iedereen veilig weer in de bus zat, zijn we naar Devonport gereden. Hier sliepen we vannacht en namen we afscheid van een deel van de groep. Alleen Hannanja, Sanae, Roman en ik zouden de hele tour doen, voor de rest van de tour hier ten einde. Met zijn zessen (Sanae, Roman en de Latino’s) zijn we bij de lokale Italiaan wezen eten en later ergens wat gaan drinken. Jammer dat de Latino’s hier afhaakten, want ze brachten wel veel gezelligheid mee. En de Nederlanders kunnen nog iets leren van hun ‘goede vrouwvriendelijke manieren’. En altijd handig, we hebben altijd een slaapplaats in Bogota.

Lees voor het tweede deel van mijn reis, het volgende berichtje