Tasmanie – de Oostkust

Woensdagochtend om kwart over zeven kon het tweede deel van de reis beginnen. Bij de ferry moesten we al 4 nieuwe vakantiegangers oppikken en in Launceston de andere 6. We waren nu met zijn veertienen. Sanae kreeg gezelschap van nog vier Japanse meisjes (Aiko, Mina, Kio en Misoyo), verder een leuk Engels stel Liz en Steve, Nanda uit ons kikkerlandje en 3 Zwitserse meisjes (Elodie, Alicia en Anouk). Nadeel alleen van Frans- en Japans sprekende meisjes is dat ze bijna geen letter Engels kunnen. Om de benen even te strekken, konden we het central parc van Launceston in, waar ze Japanse Makaken hielden. Beetje een rare plaats voor apen, zo in een park, maar wel grappig om te zien.
Eenmaal terug in de bus, zijn we doorgeregen naar Evercreech. Hier gingen we lunchen. En in de tijd dat Bruce de lunch voorbereide, konden wij (voor de verandering haha) aan de wandel. Dit keer via kronkelige bospaadjes naar een lief watervalletje. Ook stonden hier de grootste en oudste bomen van Tasmanie: de White Knight. Metershoge witte gumtree’s of eucalyptusbomen. Het weer was ondertussen heerlijk zonnig, tijd voor het strand.
Bij de Bays of Fire zijn gestopt op het strand van ‘Cosy Corner’. Een waar klein paradijsje met helder wit zand en het helderste azuurblauwe water wat ik ooit heb gezien. Dat vroeg natuurlijk om een duik in het mooie water. Brrr, het was even bibberen toen we doormoesten, maar eenmaal door en voorbij de hoge golven, kon ik heerlijk zwemmen. Aangezien de tijd beperkt was, werd het na een half uurtje tijd om op te drogen. Dus met een handdoekje op het zand onder het warme zonnetje (worden jullie al jaloers??). Helaas komt er aan al het lekkers een einde, dus moesten we weer op pad. Na een korte stop in het plaatsje St. Helens, kwamen we aan in Bicheno, waar ons huis voor de nacht stond. Met uitzicht op zee, dus ideaal!. Na een lekkere douche en een spelletje Mens Erger Je Niet, was het alweer etenstijd.
Na het eten konden we kiezen om een pinguïntour te maken. Net als bij Melbourne komen hier de ‘Little Penguins’ aan land om te broeden en te slapen. Er waren hier wel wat weinig pinguïns, maar dat kwam omdat ze allemaal op zee waren – tijd van het jaar om zichzelf vet te mesten voor het rui-seizoen. Maar ondanks dat er maar een 20-tal kleine vriendjes waren, waren ze wel erg leuk om te zien en dat onder een hele mooie sterrenhemel. Heel erg speciaal.

Na en slechte nacht slaap, werd het toch donderdag. Na het ontbijt zijn we eerst gestopt bij een Blowhole. Een rots met en groot gat erin, waar de golven van de zee op kapot slaan en daardoor als een walvis water de lucht in blaast. Met een opkomende zon een prachtig gezicht. Vervolgens zijn we doorgereden naar Freycinet National Park, waar we naar de befaamde Wineglassbay zouden gaan. Achter drie mooie bergen, ligt een waar bountystrand. En tja, over het algemeen zijn boutyeilanden niet zo gemakkelijk bereikbaar, dus ook hier. Alleereest moesten we de berg Amos op. Hier grotendeels met een soort treden, maar tja wel ruim een half uur omhoog. (en Nicôle is niet zo’n ster met bergen, dus puf-puf). Maar eenmaal boven bij de lookout was het uitzicht fenomenaal. Een groot groen bergachtig geheel met een prachtig wit strand en azuurblauwe oceaan. Ik had even mijn twijfels of ik als ik naar beneden zou gaan, ooit nog boven zou komen, maar dat witte strand was wel heel erg aanlokkelijk. Het duurde even voordat dit kippige kipje benden was, want de rest van groep ging natuurlijk veel sneller. Gelukkig kreeg ik gezelschap van Roman, dus hoefde ik niet alleen naar beneden. Aangezien de tijd jammer genoeg beperkt was op het stand, moesten we al snel weer de terugtocht aanvaarden. Voor mij te kort om te gaan zwemmen, omdat ik had bedacht dat ik beter iets eerder terug kon lopen, gezien de rotsachtige terugweg omhoog en de toch wel brandende zon.
Het was ondertussen aardig lunchtijd en bij de Honeymoon Bay ging Bruce onze lunch maken, terwijl wij ons aan het strand konden vermaken. Dit keer maar even in de schaduw, omdat ik al voelde dat mijn wangen weer aardig rood werden.
Na de lunch stond een lange rit voor de boeg naar Port Arthur. Halverwege hadden we een korte stop bij de Berry Farm voor overheerlijk zelf gemaakt ijs. Mmm, heerlijk met zo’n warm weer. Tegen half zes kwamen we aan bij het huis in Port Arthur. Port Arthur is een klein dorp, maar is beroemd om zijn historie. Vroeger werden gevangenen uit Engeland en de Engelse kolonien naar Australië vervoerd om daar hun straf uit te zitten. Als je hierna weer de fout in ging, werd je onder andere naar Port Arthur gedeporteerd. In de jaren dat het operatief was in de 19e eeuw, hebben er ruim 12.000 mannen gevangen gezeten. Voornamelijk om er te werken en alle oude gebouwen die bewaard zijn gebleven kan je bekijken.
Na het eten konden we kiezen om een ghosttour te maken over dit openluchtmuseum. We waren maar met zijn vieren, maar mij leek het wel interessant en grappig. Niet dat ik in spoken geloof, maar de verhalen en de entourage spraken me wel aan. Dus om negen uur gingen Liz, Steve, Sanae en ik op pad. De tour was leuk, geen spook gezien of waar genomen, maar gids Neil kon er leuk vertellen en wist het leuk aan te kleden met lantaarns, schrikmomenten etc.
Om half twaalf waren we weer terug en konden we met alle spookverhalen naar bed. 

Vrijdag was alweer de laatste dag van de tour, wat ging de tijd toch snel. De hele ochtend hadden we vrij om te relaxen of om Port Arthur te bekijken. Om half negen liepen we dus al over het terrein. Heel anders dan zo ’s avonds laat. Om half tien kregen we een tour met een gids die ons meer kon vertellen over de historie. Wel interessant, maar veel te snel om ook het hele verhaal uit te leggen aan de Japanners en Zwitsers die er geen bal van begrepen.
Om elf uur konden we met een boot mee om door de haven van Port Arthur te varen. We voeren onder andere langs een eiland waar alle overleden gevangen werden begraven. Binnen konden we in het museum je ‘eigen’ gevangenisleven volgen. Je kreeg een kaartje met je gevangene erop en zo kon je volgen wat je gedaan had, wat voor straf je kreeg en welk werk je toebeeeld kreeg. (ik, 34 jaar uit Jamaica en tot 7 jaar veroordeeld ivm piraterij)
Om half een moesten we terug zijn voor de lunch, de laatste ‘barbie’. Na het eten zijn we een klein wildlife park gegaan, waar ze onder andere met de met uitsterven bedreigde Tasmanian Devil fokken. Op het eerste gezicht erg lieve en schattige beestjes, totdat ze gaan eten. Drie baby Devils kregen twee ratten en het schouwspel om die ratten naar binnen te werken, was niet echt smakelijk. Ze werden meteen een stuk minder schattig. Verder waren er in het park roofvogels, possums en natuurlijk kangoeroes en walibi’s. Ook deze laatste mochten gevoerd worden en dat was veel schattiger. De grote kangoeroe’s waren nogal brutaal, maar de kleinere walibi’s waren lief en schattig. Je moest ze wel voorzichtig benaderen anders hupsten ze weg. Ik voerde een schatje en zou hem zo in mijn rugtas hebben gestopt om mee te nemen.
De allerlaatste stop voor we terug waren in Hobart, was bij Tasman National Park, waar diverse rotsen door de zee waren uitgeslepen. Dus met een laatste blik op de mooie oceaan en de rotsen ‘Tasman Bridge’ en ‘Devils Kitchen’, was de tour ten einde.
In Hobart werd ik bij mijn motel afgezet. Dit keer bij een andere, nog steeds buiten de stad, maar al wel in de bewoonde wereld. De Oostenrijker Roman, zat in een hotel of vijf minuten lopen afstand, dus samen hadden we afgesproken om naar de stad te gaan en wat te gaan eten. Dus aan de Elisabeth Pier hebben we lekker zitten eten. De service was op zijn zachts gezegd nogal traag, maar ach het eten was lekker. Het werd dus nogal laat en met een wandeling van 40 minuten berg op weer terug richting ons bedje sliep ik pas erg laat.

Zaterdag had ik met Nanda afgesproken om Hobart onveilig te gaan maken. Zij ging nog verder met de groep terug naar Devenport, maar had een vrije dag in Hobart. Allereerst zijn we naar de Salamanca Market gegaan. Een grote markt op zaterdagen met honderden kraampjes met snuisterijen, souvernirs, tweedehands spullen en natuurlijk de nodige eetwaren. Bij een hollands tentje kon ik de kroketten niet weerstaan, maar het waren niet de echt lekkere. Maar ja bij gebrek aan beter…. Aansluitend zijn we naar het Tasmanië Museum gegaan. Niet hoogstaand, maar wel een interessant museum. Hobart is überhaupt niet heel erg interessant. Het heeft wel mooie koloniale gebouwen, maar dat was het wel. Nanda en ik vonden het nu wel tijd – nu de regen gestopt was en de zon was doorgekomen – om op een terrasje een bakkie thee te doen. En na het eerste kopje, kwam het tweede, daarna een sapje en uiteindelijk ons avondeten. Een hele relaxte middag dus in het zonnetje. Verder dus niet veel gezien van Hobart, maar zo’n terrasje met zon en een drankje is ook erg lekker.
Tegen zessen, ben ik terug gegaan naar mijn motel. Ik was zo gaar als boter en na een heerlijke douche en wat tv gekeken te hebben, viel ik om half acht al in slaap. Ik had het nodig geloof ik haha.

Zondag was de laatste dag van mijn vakantie. Snik. De airportshuttle bus zou me om 1 uur komen ophalen, dus ik had alleen nog een ochtend om iets te gaan doen. Ik zag de busverbdingin naar de stad niet zo zitten, dus ben naar de botanische tuin gelopen. Ook wel ruim een half uur open, maar wel een leuke bestemming voor de zondagochtend. Na een half uur door de tuinen gestruind te hebben, was het tijd voor een bakkie en wat lekker (het is tenslotte vakantie) en na nog een half uurtje gestruind te hebben, was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Ik was mooi op tijd voor de bus en om kwart over twee kon ik dus de lucht in, terug naar Melbourne. Om vijf uur was ik thuis en was mijn vakantie echt over.
Zeker een plaats van Australië die ik niet gemist zou willen hebben. Gelukkig is er nog veel meer moois te zien van Australië in de komende maanden en heb ik ook nog leuke contacten over gehouden aan mijn weekje Tassie.