Nightlife

Zo, om meteen maar met de deur in huis te vallen. De reeks nachtdiensten van vorige week, waren ronduit de ergste die ik ooit gehad had. Waarmee nacht nummer 1 de boeken in gaat als ‘the nights from hell’ bij mij en bij de anderen mensen van die nacht. Werkelijk waar, je zou er zo een ER aflevering mee vullen (oke, de juicy romantic details moeten er dan bijbedacht worden haha, maar ja er valt vast een verhaallijn te maken van een hotte cardiochirurg en dom verpleegstertje/assistentje a la Grey’s Anatomy). De nacht begon redelijk relaxed en mijn patientje was best een dotje. Tot een uurtje of vier, toen ik mijn collega ging helpen met haar kind (baby die vorige week geopereerd was aan zijn hart: hypoplastisch linker hart). Gewoon wat routinedingen, zoals draaien en een schoon bedje. Dus toen we klaar waren en ik wilde teruggaan naar mijn eigen bub, kreeg haar baby een saturatiedip die ik niet omhoog kreeg met extra zuurstof en ook de dokters niet. Dus kort samengevat als je ondanks extra zuurstof, niet voldoende zuurstof rondgepompt krijgt in je lichaam, vind je hart dat niet leuk. Met een reanimatie tot gevolg. Maar ook dat mocht niet baten, dus waarschijnlijk was er iets cardiologisch aan de hand (zijn shunt was verstopt) Dus het cardiac team werd in huis geroepen en na een half uur reanimeren (en dus vele medicatie etc later) was het team in huis en werd hij aan de hartlongmachine (ECMO) gelegd. Je snapt nogal een chaos in onze kamer. Net toen we dachten dat hij weer stabiel was en de rust weer een beetje was weder gekeerd, begaf ze zuurstofvoorziening in het hele ziekenhuis het!!!
Een oorverdovend lawaai van alle beademingsmachines die op alarm gingen. Mijn bub was al geextubeerd om een uurtje of twee, maar ja met alle hectiek op de kamer was hij zo boos dat hij ook zuurstofproblemen kreeg en als dan ook nog de zuurstofvoorziening te wensen over laat, schoot het lekker op. Gelukkig hadden we genoeg zuurstofflessen op zaal voor alle machines en kinderen, maar het was geen leuk grapje. Wij waren dan ook erg blij toen het 7 uur was en we naar huis konden om te slapen!

Nacht twee was iets beter (wel een 12u dienst), maar erg chaotisch. Ik had een opname van een jongetje met een stofwisselingsziekte die oa voor een scan moest, een nieuwe lijn moet etc. Alleen erg jammer, want de artsen zaten niet echt op een lijn, waar ik nogal knettergek van werd. Om van de mevrouw van de stofwisselingsziekten nog maar te zwijgen. Maar om een lang verhaal kort te maken, alle plannen werden gewijzigd en na 3 uur ging hij weer terug naar de afdeling. Daar ging mijn nacht met activiteiten om wakker te blijven, want ik nam uiteindelijk een patiënt over waar ik zo goed als niets voor hoefde te doen. Uiteindelijk waren we nog wel bezig, omdat een collega in onze kamer niet lekker werd met rare klachten en zelfs flauwviel. Dus die ging (met infuusnaald en al) richting de EHBO van Royal Melbourne Hospital. (nadeel van een kinderziekenhuis is dat we geen EHBO hebben voor volwassenen).
En ook de laatste nacht was een 12u dienst. Toen kreeg ik een patiënt die waarschijnlijk zo komen te overlijden die nacht, tot ouders hadden besloten dat dit lijden voor hun zoon niet was wat ze voor hem wilden (heel verstandige keus, want hij zo komen te overlijden en op een hele akelige manier als we niet van te voren hem zouden laten gaan). Dus na een uurtje gingen we van behandelen over op stervensbegeleiding. Het ging wel heel mooi, maar omdat alles rond was tegen 2 uur, kreeg ik nog een opname cadeau. Niet echt waar je op zit te wachten dan. Gelukkig was dat een wakker meisje, zonder beademing.
Al met al geen topnachten.

Mijn vrije dagen heb ik lekker gerelaxed. Wat laatste boodschappen gedaan voor mijn vakantie, huishoudelijke klusjes (mijn hobby zoals jullie weten haha) en een dagje op de bank omdat het regenden. Beetje tv gekeken en bedacht wat ik zou willen tegen de tijd dat ik naar Nieuw Zeeland zou gaan. (ook is gevallen op de Baobab reis, ervaring???)
Maandag ben ik naar het Melbourne Museum geweest. Ze hadden er een tentoonstelling over de Grote Muur van China. Leek mij een interessante tentoonstelling. En dat was het ook wel, maar ze konden het interessanter maken. Er was veel tekst en tv schermen (die dus allemaal tegen elkaar in stonden te verhalen, erg verwarrend). De permanentere tentoonstellingen waren veelal erg interessant, zoals die van Aboriginal cultuur, het menselijk lichaam, Melbourne door de jaren heen (zie foto van de set van Neighbours) en natuurhistorische dingen zoals dieren, zeeleven etc.

Dinsdag begon ik aan een nieuwe reeks van nachten. Alleen kwam daar vroegtijdig een einde aan, want in de loop van nacht 1, begaf mijn stem het. Na eerst wat heesheid (erg sexy volgens de mannelijke docs haha) kwam er tegen zevenen niet meer uit dan wat gekraak. Echt jofel voelde ik me toen niet en na een paar uur slaap was ik snotverkouden. Lucky me. Dus niet echt verstandig om me nog een paar nachten verder door te slepen.

Nu gaat het gelukkig beter, heb weer wat geluid en de rest van de bijbehorende verkoudheidsacties zullen deze week wel slijten.
Dat moet ook wel, want morgenmiddag gaat mijn vliegtuig naar Adelaide. Een lekkere vakantie die me in ca 3000km van Adelaide naar Darwin brengt. The outback of Australia, here I come!! Misschien tot een verhaaltje halverwege in Alice Springs en anders tot over een paar weken.

Dikke kus