South Australia

South Australia

Nog wat halfbrak van mijn verkoudheid, begon 27 april mijn tripje dwars door Australië. Nou ja, tripje…. Een reis van twee en een halve week van Adelaide recht omhoog via the red centre naar Darwin, met andere woorden ruim 5000 kilometer voor de boeg. (vliegreizen niet meegerekend!). Maar voor al die kilometers in Darwin eindigden, zal ik – in etappes – mijn avonturen natuurlijk in geuren en kleuren vertellen.

Vrijdagmiddag ging mijn vliegtuig naar Adelaide, een uurtje dus op zich erg relaxed. Tegen half vier was ik op de plaats van bestemming en met een taxi ging ik naar mijn onderkomen voor de nacht. Bleek alleen dat ik niet in het centrum zat, maar in een buitenwijk. Op zich geen ramp, want ik wilde toch al niet uitgebreid de stad in, vanwege mijn verkoudheid en mijn stem die ik daardoor verloren was. Dus na de plaatselijke winkelstraat bekeken te hebben en ergens wat gegeten te hebben, werd de rest van mijn avond gevuld met een film op de TV vanuit mijn bedje.

Zaterdag begon vroeg, want om kwart over zes moest ik me melden bij de Adventure Tours in het centrum. (brrr). Na de administratieve rompslomp kon de tour dan beginnen samen met 22 andere vakantiegangers voor de eerste zes dagen en onze guide Arnie (ze heet eigenlijk Sjaan, maar haar tournaam was Arnie). We hadden een erg leuke groep deze week met wel 11 verschillende nationaliteiten. (Vicki, Owen en Steve uit Engeland - Stephan uit Zwitserland - Emil uit Denemarken - Cyril en Matthiews uit Frankrijk - Esther, Timo, Reena, Diana en Bianca uit Duitsland - Harry uit Ierland – Jin, Helena, Michelle en Seo Ju uit Zuid Korea - Christi, Jim en Jan uit Amerika - Ana en Salva uit Spanje – Arnie uit Australië en ik uit Nederland). Al met al erg gezellig.

Na een twee uur in de bus te hebben gezeten, was het tijd voor een stop in Clare Valley: thee met scones bij een tentje samen met Vicki. (leuk mens van 48 met een grappig Engels accent). Het weer zat ons alleen niet mee: regen! Dus helaas kon niet alles op het programma doorgaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Van Mount Remarkable was niets meer over door de laaghangende bewolking en ook onze lunch verregende een beetje (al zaten we wel droog met onze wraps). Gelukkig klaarder het iets op de in middag, genoeg om met bij de Yourambulla caves omhoog te klimmen om de rotstekeningen te bekijken van de aborginals. Met Arnies verhalen erbij, erg interessant om over de verschillende stammen te horen (er zijn er ca 350 in Australië). Onze eindbestemming voor de dag was Rawnsley Park in de Flinders Ranges (leuk grapje, een Nederlandse vroeg ooit of er veel vlinders waren!!) Een park met leuke bungalowtjes en verderop een aantal keten: keuken, sanitair en slaapplaatsen. Even wennen dus, helemaal omdat ik met 13 anderen op de kamer sliep, maar ach alles went.
We waren net op tijd voor de zonsondergang, dus een korte wandeling over het terrein om van de natuur te genieten en de bergketens van Wilpena Pounds.
Tegen een uurtje of acht hadden we onze maaltijd (rijst met een prutje, je moet nooit kijken hoe men kookt, want dan vergaat de eetlust, maar het smaakte prima) en daarna gekletst met een stel omdat er niets anders te doen was.

Na een nacht met weinig slaap door een irritante mug die rond mijn hoofd zoemde en twee snurkende gozers, begon de dag met onze wake-up call om zeven uur (nadat er al een Koreaanse mobiele telefoon om zes uur had gerinkeld en ik dacht dat het de wekker was). Na het ontbijt zijn we naar Wilpena Pound National Park gegaan voor een lekkere hike. We konden kiezen om de Mount Olssenbachy te beklimmen of om een kreekwandeling te doen naar een lookout. Aangezien ik geen klimmer ben, ben ik samen met Owen, Ana en Vicki aan de wandel gegaan. Een erg relaxte wandeling van 7,5km langs de beek naar het historische boerderijtje en de 400m klim naar boven om over Wilpena Pound te kijken. Het weer was nu droog, maar het woei nogal, dus op de top waaide we bijna weg, maar het was wel de moeite waard. Eenmaal beneden wat gedronken en op de terugweg kwamen we diverse walabies tegen. Erg schattig! Het maakt niet uit hoeveel je er ziet, ze blijven leuk.
Na een uurtje of drie waren we weer terug bij de bus, waar de lunch al klaar was (de wollige beestjes hadden ons nogal opgehouden haha). Na een burger, gingen we op pad. Via een lookoutpunt op een berg zodat je grotendeels de Flinders Ranges kon bekijken en de Parachilna Gorge, kwamen we in de middag aan bij Parachilna. Een town met een populatie van wel 5 mensen en een kroeg! Tijd voor een pitstop dus om wat te drinken en kennis te maken met de Australische vliegen. En hoe verder je de outback in gaat, hoe meer vliegen. Om knetter gek van de worden! We kwamen een bord tegen met in huppeldepup wonen: 30 mensen, 20.000 schapen en ca 2 miljoen vliegen! Zegt genoeg denk ik?
Uiteindelijk kwamen we tegen zessen aan in Quorn, waar we zouden overnachten. (de reis was een beetje omgegooid wegen accommodatieproblemen). In een aardig hostel sliepen we nu maar met zijn vieren op de kamer (Esther, Vicki en de Koreaan (wist de hele reis zijn naam niet). Op het menu stond vandaag echte aussie-outback tucker: emoe, kangaroe en kameel! Nou, niet direct aanbevelenswaardig, behalve de kangaroe dan. Na het eten gingen we film kijken, alleen was het exact de zelfde film (I am Sam) als in Adelaide, dus halverwege ben ik lekker naar bed gegaan en heb ik al een roos geslapen.

Maandagochtend kwam Arnie ons om zes uur wekken (huh?) omdat er een lange dag in de bus voor de deur stond naar Coober Pedy. Natuurlijk hadden we wel een aantal stops onderweg. (bij een roadhouse kwam een man op zijn fiets aanrijden!!!) Onder andere zijn we gestopt bij een van de zoutmeren van Australië: Lake Hart. Een rare gewaarwording in het midden van de woestijn kom je een meer tegen. Gedeeltelijk was hij opgedroogd en omdat het een zoutmeer is, vormden de zoutkristallen een mooi plaatje. Na een lekkere lunch (a la vlieg) kwamen we tegen vieren aan in Cooper Pedy. CP is de opaalhoofstad van de wereld. (ook de enige reden waarom hier mensen wonen). Men ontdekte rond de eerste wereldoorlog dat er hier voor miljarden aan opaal in de grond zit en dat trok mensen. Alleen de omstandigheden zijn zwaar, in de zomer kan het ruim 50 graden worden. Daarom leven veel mensen in de grotten of onder de grond. CP zelf is een eigenaardige plaats, maar wel een belevenis. Ons onderkomen was dan ook in de rotsen! Erg apart om te slapen onder de grond!
Natuurlijk kregen we een rondleiding door een van de opaalmijnen en konden we zien hoe de opalen gewonnen worden etc. Uiteindelijk ging ik met een paar nieuwe oorbelletjes naar huis (na twee jaar dezelfde te hebben gedragen dag in dag uit, werd het tijd voor wat nieuws niet waar?) ’s Avonds hoefde er niet gekookt en afgewassen te worden, want er gingen uiteten bij de lokale pizzaboer en aansluitend bij de ondergrondse pub wat drinken. (had me er niets meer bij voorgesteld, maar helaas). Dus op zich lag in op tijd in mijn mandje en heb best lekker geslapen, al was het kort, want er lag nog een lange reisdag voor ons in het verschiet de volgende dag!