The Red Centre

Dag vier begon vroeg! Heel erg vroeg: 4uur ’s morgens. Even slikken dus, maar op zich konden we nog in de bus wat verder wegdutten. Een groot voordeel is wel dat je de zon ziet opkomen en midden in de woestijn is dat prachtig. Alle kleuren rood, paars en oranje passeren de revue en het is werkelijk adembenemend. Maar ja naar mate de dag vorderde en we een aantal toiletstops hadden gehad, hadden geluncht bij het gehucht Mount Ebenezer en officieel de Northern Territory waren binnen gereden, hadden we allemaal behoorlijk een beurse kont en was het ook nog eens gaan regenen. Gelukkig was het in de bus gezellig met onze radio DJ Steve (een populaire DJ uit Engeland zat bij ons in de groep) die voor de nodige muzikale gezelligheid zorgde. Verder kon ik uren lezen, want de wegen zijn zo recht als maar zijn kan, af en toe een dutje, de puzzels uit de krant samen met Owen of gewoon wat kletsen.
Net na drieën kwamen we aan in Yalara, het vakantiedorp bij Uluru-Kata Tjuta National Park, waar wij onze tenten hadden staan. Het was een beetje triest door de regen, maar op zich prima. Samen met Esther hadden we onze eigen tent. Nadat we hadden uitgeladen zijn we naar Uluru (Ayers Rock) gereden. Door de vele regen van die dag, vielen er diverse regenstromen als watervallen naar beneden. Echt supermooi en ook erg uniek, want heel erg vaak regent het niet natuurlijk. Dus een paar unieke plaatjes. Eenmaal bij de rots hebben we een uur of zo gewandeld bij de basis van de rots om de watervallen van dichtbij te bekijken. Echt super! Net op tijd zaten we weer in de bus voor er een nieuwe hoosbui naar beneden kwam zetten. Door alle regen, viel onze zonsondergang letterlijk in het water. Het werd natuurlijk wel donker (haha) maar geen mooie kleuren op Uluru. Maar dat mocht de pret met champers en crackers niet drukken.
Terug op kamp, was het tijd voor het eten. Een rare combinatie deze keer met Arnies favoriete ingrediënt: sweat chilisaus. Het begon heerlijk met gebakken aardappels en uien, maar toen kwam de knoflook, ketchup, kaas en chilisaus en gemixt. Esther en ik hadden nogal de slappe lach doordat in iedere maaltijd de chilisaus te voorschijn werd gehaald, maar de smaak was niet te hachelen. Na het eten heb ik nog een poos zitten kletsen met Owen en team Duitsland voor ik in mijn tentje kroop om te slapen.

Om vijf uur kwam Arnie ons wekken om opnieuw naar Uluru te gaan. We konden kiezen om de monoliet te beklimmen of om de zonsopgang ze zien en daarna de basewalk te doen. Omdat de Aboriginals liever niet hebben dat je Uluru beklimt (en ik dat toch al niet wilde), had ik gekozen voor de zonsopgang en de wandeling eromheen. Natuurlijk waren er wel anderen die erop wilden (Amerikaanse en de Koreanen). Het weer zat mee want het was droog met bijna geen wolken, dus we hadden een supermooie zonsopgang. De rots werd prachtig rood, echt fantastisch. Toen de zon aan de hemel stond, zijn we naar de basis gegaan om een rondje rots te doen (bijna helemaal, het stuk van de vorige dag hebben we overgeslagen). Super mooi met op een aantal plaatsen Aboriginal tekeningen, watervallen en speciale ceremoniële plaatsen.
Nadat iedereen weer terug was, zijn we doorgereden naar Kata Tjuta (de Olga’s). Dit zijn ook een aantal rotsen met speciale betekenis voor de Aboriginals op een half uurtje van Uluru. Grote delen van Kata Tjuta zijn afgesloten voor toeristen, maar er is een mooie wandeling in de Valley of the Winds. Het kwik was ondertussen al aardig opgelopen en tegen elven was het puur heet. Met klimmen omhoog, over steile rotsen en rocky paadjes kwamen we uit bij een prachtig uitkijkpunt. (hijg hijg puf puf) maar wel prachtig mooi. Na ruim twee uur kwamen we bezweet weer terug bij de bus en gingen we terug naar kamp voor de lunch.
Na de lunch stond er weer een busrit voor de boeg van een uurtje of 3 naar King Canyon. De zon maakte het dubbel en dwars goed met de dag ervoor, want de zonsondergang onderweg was prachtig. Arnie werd gek van alle flitsen in de bus, dus na een paar extra stops voor alle foto’s kwamen we tegen zevenen aan bij onze camping in de middle of nowhere. Na een overheerlijke douche stond het kampvuur al te branden. Het eten liet lang op zich wachten, maar het was het wachten waard want het was superlekker: shepperts pie. Eenmaal terug bij het kampvuur werden de marshmallows tevoorschijn gehaald, super gezellig. En we hadden de mazzel dat de hemel wolkenvrij was met een fenomenale sterrenhemel en een volle maan! (heel erg romantisch dus). Die nacht sliep in onder de sterren in mijn swag (een soort waterproof slaapzak met ingebouwde matras) met de dingo’s op een steenworp afstand.

Ik heb als een roos geslapen (mits de dingo’s van zich lieten horen). Wel was het frisjes, dus toen we om zes uur op moesten staan, was iets minder. Maar vandaag stond Kings Canyon op het programma. (vergelijkbaar met de Grand Canyon in Amerika, alleen op een andere manier ontstaan). Een pittige hike van drie uur die begon met de klim van Heart Attack Hill (de naam zegt het all, het was een killer). Het was toen acht uur en de zon stond al te branden en het kwik bereikte binnen 2-3 uur de 35 graden. De Kings Canyon is prachtig. Arnie kon heel goed vertellen en de uitzichten waren super mooi. In het midden heb je de Garden of Eden (nadeel dat je eerst weer naar beneden moet en daarna weer omhoog), een groene oase ideaal voor een pauze. Eenmaal terug bij de bus, waren we allemaal gesloopt, maar het was echt super.
Bij Kings Canyon Resort zijn we aansluitend gaan lunchen, maar voor de lunch konden we afkoelen in het zwembad. Heerlijk relaxed en verfrissend. Ik als waterratje lag natuurlijk als een van eersten in het koele water en volgens Emil was het zwembad het hoogtepunt van de dag. Helaas moesten we na de lunch de bus weer in (met een kapotte airco pfff) voor een vijf uur durende rit naar Alice Springs. Gaar als boter kwamen we aan in Alice, dus mijn hotelkamer en met name de douche kwamen als geroepen. Eenmaal opgefrist ben ik het bruisende stadscentrum ingegaan (not) omdat we met de groep een afscheidsetentje hadden bij Bojangles. Een groot deel van de groep haakte hier af, dus een afsluitertje was wel zo gezellig. Ik was iets aan de vroege kant, dus aan de bar kwam ik aan de praat met een local en op een haar na had ik een helikoptervlucht aangeboden gekregen, maar helaas zat de heli vol de komende twee dagen. Balen!! Het werd een gezellige avond en tegen middernacht wilde ik mijn bedje wel in, dus werd ik ‘thuis’ gebracht door Timo omdat je daar ’s avonds laat niet alleen over straat kan als vrouw. (veel gedonder met Aborignals).

De vrijdag en zaterdag hadden we vrij om Alice Springs te bekijken (en om onze kont te laten bijkomen, want we hadden toen al 3000km in de bus gezeten!!). Ik wilde uitslapen, maar om half negen had ik mijn bed wel gezien, dus ben ik richting het centrum gelopen voor een ontbijtje. Ik kwam daar Jim en Jan tegen (een ouder stel in de 70, die eigenlijk de volle 14 dagen mee zouden gaan, maar deze reis is niet gemaakt voor mensen van deze leeftijd, dus zij hielden er in Alice mee op) dus we hadden ons ontbijt gezamenlijk. Daarna ben ik op eigen houtje wat gaan shoppen en wat dingetjes gaan bekijken, zoals het eerste ziekenhuis in de Northern Terriroty (Adelaide House) en de Royal Flying Doctor Service. (kon toch niet ontbreken niet waar?) Na een lunch en wat emailtjes naar het thuisfront, had ik afgesproken met Stephan, Matthieuws en Emil om naar Rex Reptielen Centrum te gaan. Naast alle gevaarlijke creaties van centraal Australië in hun glazen huisjes, konden we ook een heel stel vasthouden. Dus ik liep rond met hagedissen, leguanen en een slang om mijn nek!! Blijkbaar nogal zelfverzekerd, want een Belgische vrouw dacht dat ik er werkte!! In ieder geval leuke activiteit. Nadat we nog wat in de stad hadden rondgekeken en ergens wat hadden gedronken, besloten we tijdelijk op te splitsen. In de tussen tijd ben ik toen naar het Kangaroe Rescue Centrum gegaan. Een plaats waar kleine Joeys worden groot gebracht, omdat hun moeder is overleden na een aanrijding. Het leuke is dat je niet allen deze kleine wollige beestjes kan bekijken, maar ook daadwerkelijk kan vasthouden. Echt super schattig!!
Om half zes hadden we afgesproken (dit keer Owen, Stephan, Matthiews en Christy) om Anzac Hill op te gaan (gedenkplaats op een heuvel) om de zonsondergang te zien. We waren bijna te laat, omdat de irritante fransoos om half zes bedacht dat ie een ticket nodig had de volgende dag! (wurg), maar het was alsnog mooi. Aansluitend zijn we uit eten geweest tot we het welletjes vonden tegen tienen. Omdat bijna iedereen de volgende dag vertrok, was het tijd om afscheid te nemen. Wel jammer want bijna alle leuke mensen hielden er in Alice mee op. Maar Esther zit nu in Melbourne dus met haar heb ik nog contact en ook met Owen houdt ik contact, dus dat is wel gezellig.

Mijn laatste vrije dag in Alice heb ik een fiets gehuurd (echt Nederlands haha) omdat ik naar de Telegraph Station wilde 4 km buiten de stad. Daar is ook de originele Alice Springs, waar de stad naar is vernoemd. Op zich kon je het ook lopen, maar het was snikheet, maar ik dacht dat een fietstochtje wat meer verkoelend zou zijn. Nou, niet echt. Maar met een drankje op het terrasje daar, kon ik er weer tegen samen met Vicki die was komen lopen. Het station was op zich best interessant en je kon zelf oefenen op je morsecode. Na mijn fietstocht terug met een zengende hitte, kon de rest van Alice mijn rug op (had nog wat dingen op mijn lijstje, maar als ik nog een half uur zou moeten fietsen, werd het mijn dood). Dus met mijn boekje ben ik bij het zwembad gaan zitten relaxen. Om zeven uur had ik met Vicki afgesproken om ergens te gaan eten en geloof het of niet, maar er kwam een gigantische hoosbui uit de hemel vallen toen ik richting het centrum liep. Het eten was lekker en met een mega heerlijk toetje toe, was het een gezellige afsluiter van The Red Centre.