Kakadu en Litchfield NP

Ook dit stuk van de tour begon, net als de vorige twee, vroeg. Om kwart over zes moesten we verzamelen, dit keer met een nieuwe tourguide Scott en een nieuw vervoermiddel: een four wheel drive bus. Een veel comfortabelere met veel meer beenruimte en lekkerdere stoelen dan het gewone busje. En ook hier startte we met een deels nieuwe groep, nu met maar 15 personen, dus dat is wel beter. (Saskia uit Zwitserland - Jasmine uit Italië – Ash, Sam, Emma, Lee en Victoria uit Engeland – Emil, Dolly en Marlene uit Denemarken – Nicole, Philippe en Anja uit Duitsland en Christy uit Amerika). Een leuke groep mensen, maar op Saskia en Victoria na was iedereen tussen de 18 en 21, dus ik begon me al wat oud te voelen. Helemaal omdat ze zich over het algemeen ook gedroegen als 20 jarigen: veel zuipen.

Ons vertrek werd iets vertraagd omdat Emil nog stomdronken in bed lag. Dus toen hij gewekt was, kwam er een stinkdier in de bus die gelukkig ging slapen en niet veel overlast bezorgde en wel tegen een geintje kon. Na een ander half uur stopten we voor lunch in Litchfield National Park bij de Banyon Tree. De dag was erg relaxed met veel stops, dus eindelijk niet meer zo veel in de bus bivakkeren. Na het ontbijt stopten we bij een veelvoorkomend fenomeen in het noorden van Australië: de termietbergen. Er staan er hier werkelijk honderden en niet een klein bergje, maar gerust twee of drie keer zo groot als ik. Dus mijn kennis van termieten is helemaal up to date nadat we twee verschillende soorten hopen hadden bezocht: de kathedraal termieten (vanwege hun gigantische bouwwerk) en de magnetic termieten (een heel veld dat er uitziet als een begraafplaats).

Nadat onze kennis op peil was, konden we afkoelen in het water. In Kakadu en Litchfield zijn tientallen watervallen, natuurlijke bronnen, kleine meertjes, beekjes etc. We stopten bij een supermooi waterstukje Buley Rockhole. Omdat ik mijn badpak was vergeten, had ik mijn donkerblauwe nette ondergoed opgevist uit mijn tas, zodat ik toch in het water kon als ik zou willen. Wat ik ook heb gedaan bij onze tweede waterstop van de dag: Florence Falls. Een prachtige waterval omgeven door groen. Dit vroeg om een duik. Na een half uurtje gepoedeld te hebben, kozen we er met een aantal meiden voor om in plaats van de trap een korte wandelroute terug te nemen richting de bos via de kreek.
Van al dat zwemmen krijg je trek, dus terug bij de Banyon Tree was het tijd voor lunch, alvorens we over de dirtroad naar de Mary Wedlands zouden rijden. (toch wel handig zo’n 4WD). Bij de billabongs van de Mary Wedlands lag een bootje op ons te wachten, waarmee we een twee uur durende boottocht kregen door het prachtige natuurgebied. Naast alle waterlelies, zitten hier ook krokodillen in het water. Dus we konden een aantal zoet- en zoutwater krokodillen spotten. Al moet ik zeggen dat ik de vele vogels veel leuker vond dan deze moorddadige beesten, maar ja.

Na twee uur was ik gekookt en was het tijd om naar onze camping te gaan. Eentje waar gigantisch veel wallabies om onze tenten hopten, heel erg schattig. Helemaal degene met een Joey in haar buidel. Naast al deze schattige beesten, stikte het hier ook van de muggen. Mmm.
Na het eten en een heerlijke douche ben ik lekker gaan slapen.

De volgende dag was het wederom zes uur dat we op moesten staan. Als eerste stond Ubirr op het programma. Een gebied met verschillende soorten rotsschilderingen van de Aboriginals. Je kon duidelijk de verschillen in tijdperken zien en alles was heel mooi bewaard gebleven. Het grappige is dat hier ook een deel van Croq Dundee is gefilmd. Nadat we hier een poos hadden doorgebracht, gingen we voor lunch naar onze campsite voor de komende nacht ‘Jabiru’. Na de lunch zijn we eerst naar het bezoekerscentrum gegaan van Bowali. Hier was een uitgebreide tentoonstelling te zien van het Aboriginal leven in Kakadu.
Onze laatste actie van de dag was bij Gubara. Ergens in de bush ligt een verlaten waterbron. Omdat het zo verlaten ligt en er bijna niemand komt, lijkt het op een Lost of Expeditie Robinson. Het enige nadeel van deze verlaten plekjes is dat je in de zengende hitte een uur heen en dan natuurlijk ook weer een uur terug moet lopen door zand en over rotsen. Het was mooi, maar niet heel erg groot en of het nu direct 2 uur lopen waard is waren we het met zijn allen nog niet over eens. Wel grappig is dat je met honderden kleine visjes zwemd.
Eenmaal terug op kamp, hadden we een erg traditionele verdeling: de mannen bereiden de barbecue en de meiden moesten afwassen. Hoe zo ouderwets.
Na het eten zijn Saskia en ik het zwembad van de camping ingedoken, steenkoud maar wel onder een prachtige sterrenhemel. En na een dom spelletje met de anderen, was het bedtijd.

De laatste dag was ook tevens de laatste keer dat we om zes uur op mochten staan. Omdat door de overstromingen van het regenseizoen de weg naar de Twin Falls en Jim Jim Falls nog dicht was, konden we daar helaas niet heen. Op zich wel balen, want het schijnt er prachtig te zijn, maar ja. Nu hadden we een alternatieve waterval waar we heen zouden gaan: Gunlom Falls. Het plan was om vanaf de basis van de waterval omhoog te gaan naar het beginpunt omdat daar een aantal natuurlijk ‘zwembaden’ waren. De weg ernaar toe was alleen erg rotsig en betekende klauteren. Ik zag al voordat we begonnen dat het lastig zou zijn, dus ik vroeg aan Scott hoe het pad zou zijn. Zijn antwoord was alleen dat het daar was en verder niets. Ik had het op zich al gehad met Scott want hij vond zichzelf nogal heel wat op het irritante af, dus ik dacht, ik ga het gewoon proberen als jij geen antwoord geeft op mijn vraag. Na ongeveer 1/3 omhoog geklauterd te hebben werd het mij te gortig. Ik zou nooit meer heelhuids naar beneden komen in een afzienbare tijd, dus ik besloot terug te gaan en in het meertje onderaan de waterval te bivakkeren. En het was daar prachtig! Ik was de enige, dus ik had het strandje en het prachtige water voor mezelf alleen tot er na een half uur of zo mensen kwamen. Super relaxed. Toen de groep na een uurtje of anderhalf weer terug kwam, had ik een heerlijk relaxte tijd gehad. Scott reageerde nogal vreemd op mijn actie om terug te gaan, dus toen heb ik maar even mijn mening gegeven en dat er ook een reden is waarom mensen dingen vragen of een wandelstok meenemen op vakantie (en dus niet om de Mount Everest te beklimmen). Nou genoeg over mijn frustraties (al had Saskia het ook gehad met hem)

We gingen aansluitend lunchen bij Moline, de laatste plaats met een waterval. Ik was net weer droog, dus ik vond het nu prima, ook omdat er al wat wolken ten tonele waren verschenen. Dus na de lunch en wat bij het water te hebben gezeten, was het tijd om terug te keren naar Darwin. Met een aantal stopt, waaronder eentje voor een lekke band, kwamen we tegen zessen aan in Darwin en kon ik inchecken bij mijn riante onderkomen voor de laatste twee dagen: ik had besloten mezelf te verwennen met een hotel met lekker zwembad en lekker bed.
Om acht uur hadden we in de stad ons afscheidsdiner met de groep (gratis, altijd handig) alvorens ik lekker naar bed ging.

Mijn laatste twee dagen van mijn vakantie had ik vrij in Darwin. De eerste ochtend ben ik op eigen houtje de toerist gaan uithangen met het bekijken van het Parlement, het huis van de gouverneur en een aantal plaatsen die belangrijk waren in de tweede wereldoorlog (zoals de olietunnels). Om half twaalf had ik afgesproken met Saskia en na wat gedronken en geshopt te hebben, zijn we naar mijn hotel gegaan om een middagje te relaxen aan het zwembad: dat noemt men vakantie!! Na aansluitend wat gegeten te hebben, besloten we om de hitte te ontduiken en ’s avonds een film te gaan kijken: Georgia Rules. Een grappige film, dus we hadden een leuke avondbesteding. En het grappige was toen ik terug was op mijn kamer, dat Crocodile Dundee op de tv was. Erg toevallig na alle plekken en relikwieën van de film gezien te hebben de laatste 4 dagen.

De laatste dag in Darwin moest ik al vroeg uitchecken bij mijn hotel, helaas. Dus om half elf waren Saskia en ik samen in de stad voor wat laatste kaarten te kopen etc en om de hitte te ontduiken besloten we maar ergens binnen koffie te drinken met een muffin als afsluiter.
Om toch iets toeristisch te doen, zijn we aansluitend naar het andere eind van de stad gelopen, waar bij hoog tij baramunda’s en sweetlip vissen komen om gevoerd te worden. Dus de halve middag hebben we doorgebracht met vissen voeren. En het was echt heel erg leuk en ze waren (zie foto). Via het park zijn we teruggeslenterd naar haar hostel, waar we Vicki oppikten voor een drankje in het cafe (het was weer tijd om af te koelen van alle hitte die middag).
Aansluitend zijn we met zijn drieën naar de Mindil Beach Night Market gegaan. Een grote avondmarkt met tientallen eettentjes en snuisterijen. Nadat we de zonsondergang hadden gezien bij het strand, kregen we een life didgeridoo optreden. Heel erg goed.
Na iets gegeten te hebben en alle tentjes gezien te hebben, zijn we terug gegaan naar hun hostel, waar ik gelukkig kon douchen, alvorens ik mijn tas ging ophalen bij het hotel en tegen elven naar het vliegveld ging. Om zo goedkoop mogelijk en rechtsstreeks naar Melbourne te vliegen, ging mijn vlucht om half drie in de ochtend!!
Na lang gewacht te hebben op het vliegveld, kon mijn vier uur durende vlucht naar huis beginnen, naast twee luidruchtige Aussie blokes die iets te veel bier ophadden.

Om zeven uur landde we en ander half uur later was ik thuis. Twee en een halve week vakantie is voorbij gevlogen, maar het was super!!