Nog meer Vanuatu

Maandag was Lonely Planet dag. In de reizigers-Bijbel stond een wandeling met de hoogtepunten van de hoofstad Port Vila. Natuurlijk is het geen Melbourne, Londen of Parijs waar je wel 5 dagen kan rondbanjeren en dan heb je nog pas de helft gezien. Nou, na vijf uur heb je Vila compleet uitgeplozen, iedere winkel gezien en uitgebreid ergens gelunched. Maar dat mag de pret niet drukken.
Na het ontbijt besloot ik de bus naar down town Vila te gaan. Volgens de receptie kwamen de busjes bij de foyer, maar mooi niet dus. Ik kwam James en Louise tegen die ook op pad gingen, dus konden we in de zelfde bus. Bij de poort stonden diverse taxi’s en ze probeerden je er allemaal in te luizen. Voor 500 vatu zou hij mij wel afzetten in de stad, ja no way. Een busritje kost maar 100. Al met al was er een taxi die ons voor 100 vatu pp af wilde zetten. Dus met zijn drieën in een Altootje. De stad zelf is een beetje een zootje, iedereen loopt overal, drukte van belang met autootjes en de weg is gammel en veel viezigheid langs de weg.
Na wat rondgestruind te hebben ben ik aan de wandeltocht begonnen van de LP. Stijl een berg op voor het gedenkteken van de eerste wereldoorlog. Het uitzicht was er prachtig. Via achterafweggetjes, kwam ik langs nog een uitkijkpunt en via het riante onderkomen van de gouverneur bij het Nationale Museum van Vanuatu uit. Stel je er geen rijksmuseum bij voor, maar voor de Hillegommers onder jullie de Culturele raad is meer vergelijkbaar. Het leek nog heel wat omdat alles in drie talen werd vermeld – ze spreken hier de lokale taal, Frans en Engels. Maar de beelden en zo waren erg mooi en ook de gebruiksvoorwerpen. Verder was er een man die ons alles uitlegde over zandtekeningen die hier door de diverse stammen als symbolen en zo worden gebruikt. Erg interessant.

Aangezien ik zweette als een otter (nog steeds bewolkt, maar wel lekker benauwd en warm) ben ik terug gelopen naar de waterkant voor een verlate lunch. Ik had net mijn hapje en drankje gekregen toen een gezin ook daar wat ging eten. Ze zagen mij alleen zitten en vonden dat waarschijnlijk nogal saai, dus werd ik uitgenodigd om erbij te komen zitten. Nou, wel zo gezellig. Toen het eenmaal half drie was, ben ik opgestapt. Via een internetcafé en diverse souvenirwinkeltjes voor ansichtkaarten en postzegels en de lokale markt, nam ik de bus naar de supermarkt voor wat boodschappen. (het resort is schreeuwend duur, dus heb maar wat dingen ingeslagen om niet iedere keer wat bij de bar te hoeven halen en als ik uitgebreid lunch een broodje kan eten als avondeten). Het grappige was dat ik allemaal franse producten tegen kwam: Maggi, Lu-koekjes, tucjes en zelfs Milka chocolade (oke 10 dollar voor een medium reep, maar het was er. Heb het ook maar laten liggen voor die prijs).

Eenmaal vier uur, had ik een volgend busje terug naar Le Lagon. Had ik me net in mijn badpak gehesen om bij het zwembad nog wat te relaxen, kwam de regen er weer eens met bakken uit de hemel zeilen. Jakkes, het weer zit niet echt mee. Dus toen maar richting het bureautje bij de receptie om een aantal activiteiten te boeken voor de rest van de week. Want het weer ziet er niet naar uit dat het heel veel beter zou gaan worden.

De eerste tour stond dinsdag op het programma: een halve dag paardrijden door regenwoud en op het strand met BBQ. Het was nog steeds bewolkt toen ik op stond, dus dat scheelt tenminste, dacht ik, geen weer om bij het zwembad te hangen. Ik werd om tien uur opgehaald door de eigenarsse. Eenmaal aangekomen op het Hippique Centre, kreeg ik een paard ‘Bambi’. Een witte pony die de naam Bambi eer aan deed: geen wervelwind dus. Met camera om mijn nek en een fles drinken, konden we op pad (mijn zwemspullen werden gebracht samen me de lunch naar het strand). Ik was de enige, dus ik had een privé tour samen met gids Jack – een local van een ander eiland. We reden anderhalf uur of zo door weiden, regenwoud, bossen en weet ik veel richting het strand. Al het woud was erg mooi en Bambi had blijkbaar een voorkeur voor bosjes, want hij wilde elke keer er het liefst doorheen. Water daarentegen was niet direct zijn ding en snelheid dus ook niet. Maar ach, we hebben vakantie niet waar?
Op het strand deden we een kort rondje – maar beest lief wilde niet het water in. Op dat zelfde verlaten strand aan een lagune kwam na een kwartiertje of zo Greg met onze lunch. Een ouderwetse BBQ met een kampvuur. Ik had ondertussen mijn badpak aangetrokken, maar halverwege het water, leek het me geen strak plan. We hadden zowaar 2 minuten een zonnetje, maar in de verte waren dikke grijze wolken te zien. Dus ik vond het gesneden. Eenmaal terug op het strand was de ‘barbie’ klaar en kon ik heerlijk smikkelen. Na een uurtje was ik aangekleed en wel om weer – stijf en met een zere kont en knieen – op Bambi te springen. Toen kwamen de eerste druppels naar beneden en van miezer, werd het regen, van regen werd het gieten en van gieten werd het hozen. En zo ging het de hele ander half uur terug naar de boerderij. Iedere keer als het net een beetje droog werd, kreeg ik hoop, maar ja het ging iedere keer weer harder regenen. En de laatste kilometer met bakken uit de hemel. Ik had geen droge draad meer aan. Dus toen Jack besloot om door het zeewater terug te gaan, vond ik het allang prima. Veel natter kon ik toch niet worden tenslotte.
Dus met geen droge draad meer aan mijn lijf, keerde ik terug naar het hotel, waar een heerlijke warme douche me weer mens deed worden. En dus nog steeds geen zwembadweer. Een beetje depri word je er toch wel van hoor!

In het restaurant was er een Italiaanse avond, dus het leek mij wel een goed idee om bij het buffet aan te schuiven. Boekje mee ter vermaak – anders staar je maar zo voor je uit – zat ik heerlijk te smullen van de pasta en chocoladetaart toe. Na het eten was er karaoke avond, niet echt mijn ding, dus ik besloot terug te gaan naar mijn kamer om te relaxen met oa Friends op de buis.

Woensdagmorgen – ik zit alweer halverwege de trip – was ik al op tijd wakker door de herrie van buiten, en aangezien ik toch om negen uur opgepikt zou worden door Evergreen Tours, zat ik om kwart over acht aan het ontbijt. En niet te geloven, het zonnetje scheen zowaar.
Om negen uur kwam mijn chauffeur en nadat we nog twee anderen hadden opgepikt, reden we naar de Secret Gardens. De andere twee gingen abseilen, dus ik bleef alleen over. In de Secret Gardens wordt het dagelijks leven verteld van de lokale bevolking. Incluis de lokale beestjes (leguanen, vleermuizen, slangen en een complete kolonie muggen) Mijn gids daar ‘John’ vertelde over de tamtam (soort totempalen), deed nog wat zandtekeningen, liet de hutjes zien van de diverse eilanden en vertelde over het lokale genotsmiddel Kava. (een drankje met de eigenschappen van een drug). Verder stonden er door de hele tuin verspreid borden over gebruiken, verhalen etc. Zoals het kannibalisme van een eiland, muziekinstrumenten, het ontstaan van Vanuatu etc etc.

Na alle verhalen over de lokale bevolking, werd ik door weer een ander mannetje (genoeg mannetjes hier. En dan is zelfs nog 60% van de bevolking werkeloos en 40% van de kids gaat niet naar school) opgehaald om door te rijden naar de waterval. Dit mannetje heette Lulu (beetje een vrouwennaam maar toch). De cascades is erg beroemd en het is er echt prachtig. We liepen in ca 20 minuutjes naar de grote waterval, via kleine stroompjes, watervalletjes en voornamelijk glad pad. Om bij de grote waterval te komen moesten we eerst door twee kleine stroompjes en eenmaal bijna daar, was het dwars door het water klimmen omhoog naar de poel van de grote waterval. Ook hier was het verlaten en ik had dus het hele bad voor mezelf alleen met een persoonlijk fotograaf Lulu (oke, hij moet nog wat werken aan goede timing, maar ik mag niet klagen). Langzaam gingen we via alle waterpoelen terug naar het begin. Op een gegeven moment kon je van een rots in de stoom naar beneden glijden. Tof, doen! Nou, had Miep beter niet kunnen doen. Het begon al dat ik giga op mijn muil ging toen ik richting de natuurlijke glijbaan ging (pijnlijke enkel, zere heup die alle kleuren van de regenboog gaat aannemen). Maar ja niet zeuren, en met 4 jongens/mannen kijkend hoe een witte Hollander naar beneden gleed, roetsjte ik naar beneden. Erg gaaf! Zou het zo nog een aantal keer doen, maar mijn nieuwe badpak vond het en minder strak plan: een mooi gat op mijn kont! (gelukkig heeft het hotel naald en draad, dus ik kon hem nog professorisch repareren)

Na een drankje en wat lokale vruchten (kokosnoot is niet echt lekker en verse papaja ook niet, maar toch) en wat gekletst te hebben met wat andere toeristen, werd tegen lunchtijd weer terug bij het hotel afgezet. De rest van de middag heb ik bij het zwembad gezeten met een lekkere lunch. Natuurlijk kon het wolkendek met regen niet uitblijven…. Maar met een lekkere duik, wat gelezen te hebben en zo, was het een relaxte middag. Er was zelfs nog een bruiloft op het strand. Beetje sneu, kon je helemaal naar hier voor een tropische trouwerij, heb je geen zon, maar regen. Beetje lullig is het wel.

Toen ik tegen vijven wilde gaan douchen, waren er twee mannen in mijn douche een douchedeur aan het plaatsen (nog meer mannetjes). Ach, maakt het uit. Ik dus op bed maar een muziekje op gezet en wat spelletjes gedaan tot het span klaar was. Na een half uur of zo waren ze klaar – incluus een lekker zootje. Dus een volgend mannetje kwam met stoffer en blik (ja lekker ding dat werkt natuurlijk niet) om de toko op te kuisen. Al met al raakten we aan de praat en voor ik het wist werd ik mee uit eten gevraagd voor de volgende dag. Daniel (het mannetje heeft een naam) had wel een broer die taxichauffeur was die ons op kon pikken. Voor ik het wist had ik ja gezegd. Gelijk daarna al spijt, maar ja, wie a zegt moet ook b zeggen.

Om acht uur ’s avonds was er een culturele show. Dus daar zijn we maar heen gegaan. Om een bepaalde tijd beginnen is een ruim begrip en dit keer niet in te laat zijn, maar te vroeg! Ik was al twee keer te laat voor het aansteken van de fakkels om zes uur (om vijf voor zes is alles al aan blijkt), en om acht uur waren al een heel stel mannetjes (daar waren ze weer) in traditionele krijgerkledij een oorlogsdans aan het doen. Met speren en uit hout gesneden stoken waren ze druk in de weer onder luid ‘oe oe ah ah’. Nadat deze krijgers waren uitgevochten, kregen we een groep van een ander eiland (andere pakkies en dit keer ook met vrouwen) die een soort toneeltje opvoerden. Geheel met opperhoofd, onderdanen en de ‘white man’ (oke ook gewoon een donkere Vanuataan) die zich vrij moest kopen met zijn spullen. Al met al wel grappig en met nog een aantal liedjes was het afgelopen. Een leuke afsluiter voor de avond.