Rainbow Beach en Fraser Island

Een nieuw stukje Australië, een nieuw stukje voor jullie. Dit keer van de Fraser Coast. Gisteren verliet ik Airlie Beach met de bus van zes uur. Nou ja, de bus vertrok pas om kwart voor zeven, dus dat schoot al lekker op. Het was al donker toen we weggingen, dus veel meer dan zitten en een beetje dutten, is er niet te doen. Ik kon de dvd niet zo goed volgen omdat ik de TV niet goed kon zien, dus heb een beetje naar buiten zitten staren en dutten tot we tegen tienen een pauze hadden. Even de benen strekken en daarna terug de bus in. Ik had twee stoelen voor mezelf, dus toen heb ik het mezelf gemakkelijk gemaakt. Kussentje, beentjes omhoog. Al met al (en een slaappil) ging de nacht redelijk vlot voorbijt. Ik doezelde wel voornamelijk met wat hazeslaapjes, maar het was redelijk snel kwart voor zeven en toen waren we in Harvey Bay. Daar moest ik een uur wachten op de volgende bus die me doorbracht naar Rainbow Beach.

Het hostel was om de hoek, dus dat scheelde een hele berg. Het was nogal ongeorganiseerd zooitje, maar uiteindelijk was alles gevonden en rond. Mijn kamer is in een klein appartementje en de andere 2 kamers zijn niet in gebruik, dus heb het voor mezelf. Wel ligt het 150m van het hostel af, maar ja je kan niet alles hebben.
Eenmaal rond, ben ik Rainbow wat gaan verkennen, en de naam doet zijn naam eer aan, want het regende afgewisseld met wat zonneschijn (nog geen regenboog gezien, maar die was vast niet ver). Ben uiteindelijk bij het strand beland en daar wat langs het water gewandeld. Omdat het vloed werd, moest ik terug om niet naar de trap te hoeven zwemmen. Boven op de duin, vond ik het pad die ik wilde om naar ‘Carlo’s Sand Blow’ te gaan. Natuurlijk nam ik ergens een rare afslag en kwam ik terecht op het ruiterpad, maar zonder omweg (alleen wat moeilijker omhoog) kwam ik bij het pad uit dat naar de zandvlakte liep. Onderweg kwam ik een tokootje tegen voor een bakkie, want ik was wel dorstig van de klim. De zandvlakte was mooi. Het liep omlaag naar de kust en gaf een prachtig uitzicht. Alleen ook met nieuwe grijze wolken. Terug richting het dorp, moest ik dus ook schuilen onder iemands carport om niet zeiknat te worden. Eenmaal wat droger, kon ik het net terug redden naar de winkelstraat voor de nieuwe hoosbui naar beneden kwam zeilen. Toen wat boodschapjes gedaan enzo. Tegen drieën was ik terug in het hostel waar ik met een Duits meisje aan de praat raakte. Het hostel maakte het mogelijk om boemerangs te verven, dus samen met dat meisje (geen idee hoe ze heet) ben ik een echte boemerang gaan verven. Het was nog een hele klus, maar hij is erg mooi geworden vind ik zelf. Tegen half zeven was ik klaar en hongerig, dus zijn we samen bij de lokale visboer fish and chips gaan eten.
De rest van de avond lekker gedoucht en vroeg gaan slapen, want ik moest nog een nachtje inhalen. Morgen word ik om negen uur gehaald om naar Fraser Island te gaan. Heb er al zin in.

Maandagmorgen kon ik een beetje uitslapen, want ik werd pas om negen uur opgehaald (en aangezien ze hier altijd te laat zijn, werd het al gauw kwart over negen). Dus op mijn gemakje kunnen inpakken en ontbijten. Het weer vond een dagje regen wel weer genoeg, dus de zon liet zich weer van zijn goede kant zien. Toen ik op de groep stond te wachten, kwam er al een Duitse gozer Marco naar mij toe of ik ook met een groeptour meeging naar Fraser. Ja dus, en nog geen tel later kwam de grote 4WD al aanrijden. In de achterbak zaten 4 stellen uit Engeland, dus ik was blij dat Marco alleen reisde. (een overdadig gespierde gozer die dat graag showde, maar niet onaardig). Na wat formaliteiten reden we in 10 minuutjes naar de ferry. (oeroude boot die op het strand lag met laadklep naar beneden). De ferry bracht ons in no time naar de overkant. (helaas geen dolfijnen kunnen spotten). Daar reden we meteen de main highway op: het strand. Van het zuidelijkste puntje tot het meest noordelijke is een (afhankelijk van het getijde hoe groot) strand waar alle 4WD overheen rijden en zelfs vliegtuigjes landen. Het eerste uurtje was erg relaxed totdat we het binnenland ingingen naar Lake McKenzie. Dit was een zandpad (geen verrassing, want het hele eiland is van zand) met de nodige hobbels en bobbels. (gordels zijn niet voor niets). Na een drie kwartier hutsen en butsen kwamen we aan bij het meer. Een prachtig helder blauw meer met een hagelwit zandstrand. We hadden ruim een uur om in het ijskoude water de plonsen en aan het strand te hangen. Helaas waren meer mensen op de hoogte van dit paradijsje, want het leek Zandvoort wel. Gelukkig vonden we nog een rustig plekje om neer te strijken. Een heerlijk verfrissende zwemactie (je moet wel blijven bewegen in het water, want het is steenkoud) op het strand me op laten drogen en wat gekletst met de anderen. In de tussentijd was onze lunch bereid door onze twee tourguides (Jason en Paul, twee oudere mannen die de oren van je hoofd kletsen, maar ook heel veel te vertellen hadden over Fraser). Na de lunch hadden we nog een poos over om terug te keren naar het meer. Ik ging dit keer aan de wandel in plaats van een nieuwe duik, maar ook erg mooi. Terug in de bus reden we in een halfuurtje (hobbel-de-bobbel) door naar onze volgende stop: het Centraal Station. Hier was wat info over Fraser en het startpunt van een aantal wandelingen. We startte met een korte wandeling langs een beekje over een boardwalk. Erg mooi en we zagen wat prachtige blauwe vogeltjes. Aan het einde van deze wandeling, kon je gelijk door naar de vallei wandeling. Deze leidde je door het (regen)woud en was echt supermooi. Na een uurtje kwamen we bij het eindpunt waar Jason op ons wachtte met thee en bikkies (koekjes op zijn Australisch), net was we nodig hadden.
Het was ondertussen al bijna 5 uur, dus het werd hoog tijd om naar onze standplaats voor de nacht te gaan in Dilli Village. Met name hoog tijd omdat het hoog tij begon te worden en je dan niet meer over het strand kan rijden en je dus vast zit. Het was een superrit terug over het strand omdat het een spel werd met de zee. De golven kwamen steeds dichter bij en diverse keren reden we door het water heen. Echt supergaaf (Jason vond het wat minder, maar ach).
In Dilli hadden we kleine cabines waar we 2 aan 2 konden slapen. Tja, veel keuze was er niet, dus ik sliep met Marco op de kamer. Maar wel zo gezellig om iemand tegenaan te kletsen te hebben. Eerst maar eens gaan douchen en verder de tijd gedood met kaarten voor we konden eten. De mannen hadden zich echt uitgesloofd en het smaakte heerlijk. (wil ook wel na een dag in de buitenlucht). Na het eten hielp ik met de afwas. Alle Engelse stellen bleven op hun kont zitten en vonden het wel prima, beetje irritant vond ik. De rest van de avond wat gekletst, maar op een gegeven moment was ik het zat, dus ben ik naar bed gegaan. Blijkbaar was dat een sein dat iedereen naar bed ging, want toen ik terug kwam van de toiletgebouwen, lag mijn Duitse roomie al in bed. Na nog een poos gekletst te hebben, was het tijd om te slapen. Natuurlijk duurde dat even, want in de kamer naast ons snurkte Jason alsof de hele Amazone in een nacht omgehakt moest worden.

Vandaag- dinsdag – ging al vroeg de wekker, want Marco had het op zijn heupen om de zonsopgang te gaan bekijken. Nou veel plezier, maar ik draai me nog even om. Natuurlijk van slapen komt er dan niet veel meer, maar mijn bed was toch nog te lekker. Om zeven uur was het ontbijt gereed, dus moest er op een gegeven moment toch uit. Na het ontbijt, zaten we om acht uur terug in de bus opweg naar het strand. Deze hele dag zouden we op het strand doorbrengen. De eerste stop was bij de ‘koffie rotsen’. Deze rotsen verpulveren tot een zwart gruis en geven een bruin/zwarte kleur aan het water. Iets verderop bij het strand was Elli Creek. Een helder water beek met een redelijke stroomsnelheid. Het water was steenkoud, maar ja dat mocht de pret niet drukken. In een kwartiertje kon je (erg goed voor je beenspieren) door het water stroomopwaarts lopen. En op de terugweg kon je grotendeels door de stroming terug laten glijden. Het vergde wat moet om door te gaan, maar ik was de eerste die de duik nam. Het was erg grappig, al was het door de lage waterstrand af en toe flink op de handen lopen. (ach zo hebben we onze work-out weer gehad). Omdat ik nu toch al nat was, ben ik over het strand naar de zee gelopen. De stroming was enorm en je werd bijna omver getrokken door de onderstroom. Zwemmen wordt ook afgeraden door de sterke stroming en haaien die er zwemmen, dus verder dan ik kon staan ben ik niet geweest. Maar het was super met mooie golven. Terug bij het meertje me even afgespoeld en me verder laten opdrogen. Helemaal droog was ik nog niet, maar de volgende stop was niet zo heel ver. Het bekende scheepswrak Moheno. (volgens mij het icoon van Fraser). Het schip is 70 jaar geleden aangespoeld na een orkaan en is nu langzaam aan het vergaan. Wel erg mooi om te zien. Natuurlijk de nodige foto’s genomen.
Aansluitend – een uur verder doorrijden over het strand (ja ja we hebben in de verte twee valwissen gespot) – reden we naar Indian Head. Een heuvel die het strand in tweeën splitst. Het is een klimmetje omhoog, maar het uitzicht is fantastisch. Er zweefde een grote zeearend (of weet ik veel) boven de top. Echt gaaf.
Tegen twaalven begon het lunchtijd te worden, dus reden we terug over het strand naar onze lunchplaats. Dit was op een Aboriginal plaats, simpel maar prima voor lunch. Met een boek op een stoel onder de bomen, was het even relaxed voor tot de lunch klaar was. En ook na de heerlijke lunch nog even verder kunnen lezen met een bakkie thee. Paul stond toen wederom alleen af te wassen, dus ben maar weer gaan helpen (de rest zat zoals gewoonlijk op hun gat). Best gezellig, helemaal toen drie jonge Aboriginal gozers kwamen. Jason wilde me bijna achterlaten, maar leek me niet zo’n heel goed idee.
Na de lunch moesten we doorrijden om het hoogtij voor te zijn. Anders zouden we de ferry terug niet halen. Nog even een laatste anderhalf uur genieten van het prachtige eiland. Helaas geen verdere walwissen gezien, maar dan nog is prachtig. Om kwart over vier waren we terug op Rainbow. De organisatie is nog steeds dramatisch, maar uiteindelijk is het toch weer goed gekomen. Dus na wat boodschappen, een belletje en een afhaalmaaltijd was ik gesloopt. Ben onder de douche gegaan en in pyjama op de bank geploft. Ik zal vroeg slapen denk ik zo!
Morgen om tien uur gaat mijn bus naar de volgende bestemming Noosa, ben benieuwd.
Veel liefs en een dikke kus.
Oja, bedankt allemaal voor jullie lieve mailtjes en reacties. Kijk er iedere keer weer naar uit.