Coromandel Peninsula en Roturoa

Vrijdag nadat ik alles had ingepakt en uitgechecked liep ik vanuit mijn onderkomen in Auckland naar de bushalte waar de shuttle zou stoppen. Het duurde even, maar toen kwam ie dan ook. Deed er ruim een uur over, maar om half twaalf was ik terug op het vliegveld, waar ik 5 dagen eerder was aangekomen. Het vliegtuig met al mijn andere mede-Nieuw-Zeeland-gangers had iets vertraging en ik kon ook mijn gids niet direct vinden, maar uiteindelijk zag ik hem dan toch en ook de anderen druppelden langzaam de deur uit. We zijn totaal met dertien man en onze reisleider Huib. Huib is gezellige 50-er, die hier al 8 jaar woont. Ook de groep ziet er op het eerste gezellig uit. We hebben drie stellen: een boerenechtpaar uit Drenthe (Jan en Harma), een stel uit het Naardense Gooi (Fred en Tineke) en een stel uit België (Willy en Greetje). Verder allemaal alleenreizende mensen: Karen (30)uit Nijmegen, Tiny(45) uit Soest, Grietje(55?) uit Emmen, Peter uit Limburg, Roy uit de Achterhoek en Sven uit België. Beetje vreemd om zo in de groep te vallen, want iedereen kende elkaar al. De meeste dachten alleen dat ik bij de reisleiding hoorde, was dus wel even grappig.
Nadat we iedereen hadden vergaard gingen we naar de bus en op weg naar onze eerste bestemming. Iedereen was nog redelijk fris, dus reden via de kustweg in plaats van dwars door het schiereiland naar onze eindbestemming in Whitianga. Onderweg kwamen we de meest mooie uitzichten tegen, zo anders dan Australië. En het weer was super!! Het gebied is erg bergachtig en langs de kust is het dus behoorlijk bochtig, Super mooi en gelukkig konden we her en der even stoppen voor een kodak momentje. Ook zijn we in Coromandel township even wat wezen drinken. Wel zo leuk om iedereen wat meer te leren kennen.
Na de theepauze was het nog een klein uurtje naar ons motelletje. Een leuk ding, maar wel een half uur lopen van het centrum. Ik slaap hier met Grietje op de kamer, wel even wennen na 6 weken alleen gereisd te hebben, maar op zich ook wel gezellig.
Na een uurtje geacclimatiseerd te hebben, reed Huib ons in het busje (erg fijn, met name voor alle vermoeide gasten) naar het dorp om ergens te gaan eten. Met bijna de hele groep zaten we bij een gezellig tentje. Mijn eten was niet heel bijzonder, maar het was gezellig en we werden om negen uur weer braaf door Huib ‘thuis’ afgezet. Ik was toen nog niet moe, dus ben nog even met een stel een kaartje gaan leggen. Eenmaal in bed kon ik ook nog niet slapen en Grietje al helemaal niet, dus we waren een lekker span. Het was ook steenkoud, dus een elektrische deken was een ware uitkomst. Uiteindelijk toch nog lekker in slaap gevallen.

Zaterdag was ik tegen half acht wakker en na een lekker douche kon ik mooi aanschuiven bij het ontbijt. Na het ontbijt werden we eerst door Huib bijgepraat over de reis. Een uurtje later – ben de helft alweer kwijt, maar daar kom ik vast onderweg wel weer op of langs en dan merk ik het vanzelf – konden we op pad. We hadden officieel een rustdag, maar Huib wilde ons wel rijden naar Cathedral Coves. Het was een klein uurtje rijden naar de kust en daar zette Huib ons af op de berg. Van daar liepen we in een drie kwartier naar het strandje waar de grot was. Heel erg mooi onderweg en gezellig wat gekletst voor we op het strandje kwamen. Een rots had een heel grote tunnel waardoor je van de ene kant naar de andere kant van het strand kon lopen. Een nadeel was wel dat het toen weer helemaal omhoog was en eenmaal boven konden we weer naar beneden lopen richting het dorpje. Daar hebben we bij een tentje wat gelunched en tegen tweeën reed Huib ons weer terug. We waren nog even gestopt bij de supermarkt en tegen half vier waren we terug op honk. Ik had nog wat energie over en had geen zin om op het motel te blijven zitten, dus ik ben terug gelopen naar het dorp via het strand. Heerlijk uitgewaaid en op het dorp wat klungeldingejtes gedaan. Om kwart over zes was de rest ook in het dorp. De meesten wilden bij de Thai gaan eten, maar aangezien dat voor mij niets is, ben ik met Tiny bij de Italiaan beland. Erg gezellig. Na het eten samen terug gewandeld en nog een poos in de gezamenlijke ruimte gezeten, later ook met de rest. Erg gezellig.
De tweede nacht in Whitianga sliep ik stukken beter en was dus lekker uitgerust toen ik opstond. Na het ontbijt waren we om negen uur gereed om te vertrekken. Het werd een lange busrit, maar we stopten wel een aantal keer om de benen te strekken. Allereerst stopen we bij de Kauriboom, een eeuwenoude boom waarvan de meesten in de laatste decennia gekapt zijn en dus nu niet veel meer voorkomen. Vervolgens was het tijd voor een bakkie bij een koffietentje. Een sterke bak thee, ik ging er stijl van achterover, maar ja en tegen lunchtijd stopten we in Karikari. Ik had net het idee mijn thee en een appel op te hebben, dus en met een stel aan de wandel. Op heel veel gebouwen waren muurschilderingen geverfd over de geschiedenis van het dorp. Dus dat was best interessant.
Daarna was het nog twee uurtjes door naar Roturoa. Onderweg gezellig gekletst met mijn buurman aan de andere kant van het gangpad Jan. (gezellige boer van een jaar of 65 die alles prachtig en mooi vind) en een muziekje geluisterd.
Op Roturoa aangekomen in ons onderkomen (niet echt fantastisch, maar op zich heb ik een bed die wel aardig ligt, dus…) zijn we meteen met de hele groep naar een soort museum-natuurpark geweest. De gids ging niet mee, dus ik werd aangesteld als degene die korting kon bedingen bij de ingang. Nou, prima 10% eraf, toch weer leuk. We waren net op tijd voor de voorstelling van de Maori’s. Een beetje gelijk als die van in Auckland, maar hier werd het publiek bij betrokken en we lagen blauw van het lachen door de mannen die hun ogen moesten uitpuilen en toch moesten uitsteken (helemaal omdat over 4 dagen we zelf bij de Maori’s zitten en we alle mannelijke leden al bezig zagen). Na de voorstelling konden we met een gids mee, maar dat was zo saai, dat we op eigen houtje verder zijn gegaan. In het centrale gedeelte waren Maori-huisjes en tentoonstellingen, maar de rest van het park (en er was een huisje waarin Kiwi’s leefden. Schattige beestjes, die toch groter zijn dan ik dacht. Oke dom, ik dacht dat een Kiwi beest net zo groot was als een kiwi vrucht, maar dan met een lange snavel eraan, niet dus) was een vulkanisch gebied met moddelpoelen, zwavelrook en een hele mooie geiser. Het was jammer dat het niet in de vrije natuur was, maar in een park met veel toeristen, maar op zich best leuk en gezellig met de 4 anderen met wie ik liep.
Terug in het hotel heb ik nog een poosje in het zonnetje gezeten, alvorens we tegen zevenen met zijn allen naar een vlakbij gelegen restaurant/hotel liepen voor een buffet. Het werd een gezellige avond, het eten ook best aardig, dus al met al…

Morgen door naar het volgende plekje!