Tongariro NP en de Marae

Maandagmorgen – labourday hier, dus dag van de arbeid – gingen we vanaf Roturoa door naar Tongariro NP. Gelukkig vandaag geen ellenlange busrit, maar eentje met heel veel stops onderweg, dus dat was wel weer erg leuk. ’s Morgens had ik nog even met het thuisfront gebeld (kon eerst geen cel vinden en toen met veel moeite deed mijn telefoonkaart het) en ik kon toen mooi op tijd om negen uur in de bus stappen. We reden eerst een rondje door het stadje Roturoa (we zaten een kilometertje of vier uit de stad). Door het park waar uit heel veel plekken rook uit de grond komt van alle vulkanische activiteit. Ook zijn we een poos gestopt bij het oude badhuis, wat nu een museum is (niet in geweest). Maar het park erom heen is prachtig mooi aangelegd en er is ook een nieuw kuuroord met water wat uit de put komt (met bijbehorende lucht). Normaal gesproken kan Roturoa echt enorm stinken naar de rotte eieren, maar nu viel dat reuze mee. Alleen in een dikke rookwolk dacht je getver.
Tegen tienen reden we Roturoa uit en stopten we na een half uurtje bij een hele grote modderpoel. Die poel blubbert en blupt aan alle kanten en is erg fascinerend om te zien.
Weer een half uurtje later stopten we bij een waterval, niet heel hoog maar wel met een snelheid waar je u tegen zegt en prachtig helder water. We moesten een klein stukje terug rijden voor een prachtig spektakel van de stuwdam. Een aantal keer per dag zetten ze de dam open en dan vult de groeve zich van een klein beekje met prachtige rotspartijen tot een wild kolkende watermassa. 5 minuten van te voren gaat er een luchtalarm af (met andere woorden zoek dekking als je dicht bij het beekje staat, want anders kan je het niet meer navertellen) en dan worden de sluizen open gezet. We stonden op een prachtig mooi uitkijkpunt en je zag de diverse ‘baden’ zich vullen en zo door de rotsen naar de rivier klotsen. Prachtig, ook omdat het water wederom superhelder was.
Tegen half een was het spektakel voorbij en reden we in korte tijd door naar Taupo voor lunch. Met zijn zessen (Jan, Harma, Roy, Peter, Sven en ik) zijn we ergens wat gaan gebruiken en verder bij de supermarkt boodschappen gedaan voor het avondeten (ja pa, je leest het goed, we zijn gaan koken!!). Om kwart over twee reden we door naar onze eindbestemming langs Lake Taupo. Het grootste kratermeer van Nieuw Zeeland, super mooi met name met een aantal bergen in de verte met besneeuwde bergtoppen. We kwamen steeds dichter bij, dus dat werden een aantal tussenstops om het meer en de berg van de diverse hoeken op de gevoelige plaat vast te leggen. Tegen vieren waren we in onze lodge Wederom deel ik mijn kamer met Grietje, maar die ik meestal al meteen weer op pad als we aankomen op de kamer om de omgeving te verkennen. Er gingen er een stel een vlucht maken met een klein vliegtuigje, maar daar had ik weinig zin in. Dus ik ben met Peter het dorp gaan verkennen. We hebben vanaf hier supermooi uitzicht op de besneeuwde bergen (oa een waar de lord of de rings is opgenomen voor de fans onder jullie). Het dorp stelt met recht geen moer voor, dus binnen het uur hadden we alle straatjes gezien, boodschapjes gedaan en her en der wat foto’s gemaakt. Onderweg gezellig geklets, dus al met al ook erg leuk.
Terug op de logde ben ik met Harma de keuken in gedoken voor ons avondeten. Even wennen voor acht man koken, maar het is gelukt en best te eten. We aten wel in twee etappes, want de vliegers waren erg laat terug, maar dat maakte het er niet minder gezellig op. De rest van avond lekker in de huiskamer gezeten bij de openhaard op de bank. Wat relaxed!!

Na een heerlijke nacht slaap – die berglucht doet goed – hadden we een ‘vrije dag’. Na het ontbijt was het spullen pakken en op naar Whakapapa waar het centrum is voor een aantal wandelingen in het Tongariro NP. Wat gisteren super weer was en prachtig helder uitzicht op de besneeuwde bergen, was nu een grote laaghangende wolk en mist. De bergen waren niet eens meer te zien, compleet verdwenen. Huib zette ons af boven aan een van de wandelingen, de Salica Rapids, zodat we niet eerst over de weg omhoog hoefden, maar gelijk aan het wandelpad konden beginnen. Het was nogal koud, dus met mutsje op en warm aangekleed, konden we aan de wandel. Omdat het gebied vulkanisch is, was het eerste stuk van de wandeling vooral een soort heuvelachtig maanlandschap met enkel begroeiing van mossen en soort heideplantjes. Heel erg mooi en ook erg apart. Later kwamen we in een stuk bos met een beetje die veel aluminium bevatte. Prachtig groen en veel bomen waren bedekt met diverse lagen mos. Maar zo snel dat het maanlandschap over ging in bos, ging het bos weer over in maanlandschap. Erg apart. Deze wandeling duurde ongeveer 2 uur en was naast al het moois erg gezellig met wat geklets hier en daar. Terug bij het centrum eerst een bakkie gaan doen – warme choco ideaal voor dit koude weer. Na de choco zijn we, ondanks de kou en dreigende regen – aan een tweede wandeling begonnen richting de Taranaki waterval. Eerst via een soort steppelandschap richting het bos, waar we via de beek liepen en toen weer terug naar steppe landschap richting de waterval. De waterval was best mooi en via een fantastische trap (puf puf) kwamen we boven uit waar we nog een uur door de glooiend steppegebied liepen terug naar het centrum Het was koud en het waaide enorm, dus we waren blij toen we er waren.Na een bezoekje aan het visitorcentre zijn we maar eerst een bakkie gaan doen om warm te worden. Helaas ging de toko te vroeg dicht, dus hadden we nog drie kwartier over en in koukleumen hadden Karin, Tiny en ik geen zin, dus we zijn naar het dure hotel Le Chateau gegaan, daar heerlijk in de luxe lobby gezeten bij de openhaard, heerlijk!
Om kwart over vier kwam Huib ons weer oppikken en terug in de lodge was het heerlijk genieten onder de warme douche. En daarna heerlijk bij het haardvuur met een boek en een bakkie thee voor we door de kou weer moesten om ergens een hapje te gaan eten. Erg lekker, moet ik zeggen. Na het eten terug gelopen naar de lodge en daar bij het haardvuur met Karin, Jan en Harma gekaart. Super gezellig en ontzettend moeten lachen. Verder is het ook populair om met zijn allen kruiswoordraadsels op te lossen, dus al met al erg gezellig.

Na een heerlijke nacht slaap, werden we al vroeg gewekt door de vroege vogels van boven ons. Dus ruim op tijd waren we gepakt en het ontbijt achter de kiezen, gereed voor vertrek. Nog geen half uur later hadden we al onze eerste stop bij een klein dorpje voor een kop koffie. Ook een klein wandelingetje door het dorp, alvorens we weer doorgingen. Voordat we tegen enen aankwamen bij de Marae (de ontmoetingsplaats van de Maori waar wij bleven slapen) zijn we nog even gestopt bij een kleine waterval en boven op de berg die prachtig uitzicht bood over de Whanganui rivier en de vallei. Het was prachtig weer, dus het uitzicht was fantastisch. Na de laatste stop was het nog driekwartier slingeren (halve bus misselijk) tot we aankwamen bij de Koroniti Marei. Omdat we nogal laat waren, kregen we eerst te zien hoe ze traditioneel kookten (gat in de grond met stenen, die door het vuur heel erg heel worden en dan plaatsen ze het eten erop en dan met water erover, stoomt het warm in een aantal uur) in de Hangi. Daarna werden we officieel welkom geheten middels een hele ceremonie. Drie oudere Maori zongen ons welkom en spraken een welkomsgroet, nadat we op een speciale manier het grasveld betraden (3x stoppen om na te denken over je voorvaderen, de natuur en waarom je hier bent). Daarna was het de beurt aan ons. Roy was de Nederlandse aanvoerder die een kleine toespraak moest houden, waarna wij een lied moesten zingen (3 dagen stress wat te zingen later) wat typisch Nederlands was: Tulpen uit Amsterdam. En Sven representeerde de Belgische delegatie, waarna ook zij een typisch vlaams lied ten gehore brachten. Toen dat allemaal achter de rug was, begroette iedereen elkaar persoonlijk begroet (de hongi), waar je tweemaal elkaar met de neus en voorhoofd aanstoot.
Van al die begroetingen krijg je trek, dus toen we onze rotzooi op de slaapzaal hadden gelegd (we liggen met zijn alleen in de hut van de voorvader van de Marei), was het tijd voor lunch. Ze zijn bang dat we iets te kort komen, dus er wordt goed voor ons gezorgd (ze hebben ook bijna allemaal wel een maatje meer). Na de lunch vertelde Sonny (die ons opving toen we aankwamen) het een en ander over de Marei en wat de diverse beelden en vormen inhielden.
We hadden de middag vrij om te doen wat we wilden. De meeste mannen besloten de berg op de gaan, maar alle vrouwen bleven achter om les te krijgen in weven met gras. We zaten heerlijk in het gras in het zonnetje, wat een genot! We begonnen met een armbandje. Het was even wennen, maar binnen de kort keren had ik de slag te pakken en ging ik als de rook. Dus ik ben vervolgens verder gegaan met een bloem en nog een en nog een kleinere. Ik had dus een klein boeketje, net een bruidsboeket. (nu nog een man, maar ja je moet ergens beginnen:)). Na al het vlechten hadden we nog een poosje voordat het eten klaar was, dus een beetje rond gewandeld en op de veranda thee gedronken en gekletst, oa ook met de gastvrouw. Het was lekker, erg apart uit de grond. Na het eten werden we verzocht om naar de ruimte naast de eetzaal te gaan, waar 6 Maori voor ons een voorstelling gingen geven. Alle traditionele dansen en liederen werden ten gehoren gebracht en het ‘opperhoofd’ kon het allemaal mooi uitleggen. Ook met een leuke dosis humor. Natuurlijk werden de mannen niet gespaard en werden ze op het toneel gevraagd om de bekende ‘krijgdans’ te doen : de Haka. (erg beroemd omdat ze voor internationale rugbywedstrijden dit altijd doen). De meeste mannen wilden niet, dus uiteindelijk stonden alleen Roy en Peter op het toneel. Ze deden het best goed, al moesten we natuurlijk wel erg lachen. De hele show was er indrukwekkend en met name door de betekenissen van de tekst en gebaren die ze doen. Na de show konden we nog vragen stellen en konden we zelf proberen de Poi’s te gebruiken (soort bolletjes aan een touwtje die je als vrouw rond moet draaien en tegen je handen met laten slaan). Dat viel nog niet mee.
Na de voorstelling konden we in de bar (soort huiskamer) nog even gezellig samen zijn. Opnieuw met puzzeltjes en kaarten. Jan, Harma, Sven, Peter en ik gingen pesten en ik heb enorm moeten lachen. De tranen biggelden bij ons over de wangen.
Tegen elven was het tijd om naar bed te gaan. Op naar ons matrasje op de grond. Het was best gezellig, alleen was het ondertussen zo koud dat het even duurde ik warm was. Ook was het matras zo zacht dat je er helemaal in verdween. Ik was bang dat ik geen oog dicht zou doen met snurkers en zo, maar ik heb eigenlijk best geslapen. Een halve slaappil en een muziekje doen wonderen. Natuurlijk hadden we snurkers (met name Fred en Tiny kunnen er wat van) en tegen vijven moest iedereen stuk voor stuk naar het toilet, maar ik werd pas wakker tegen zevenen, toen de helft al gedoucht en wel was. Helaas was de douche niet erg lekker warm, zeg maar gerust lauw tot steenkoud, dus ik was meteen wakker!
Na het ontbijt – een echt English breakfast – werden we ook met een afscheidsritueel uitgezwaaid van de Marei met een lied en de zegen voor onderweg. Ook wij hebben een bedankwoordje gedaan en een nieuw liedje gezongen (vader Jacob in canon).
Daarna hup de bus in, op naar Wellington. Maar met een hele mooie en speciale ervaring rijker.