Wellington Picton

Alweer een nieuw stukje vanuit Nieuw Zeeland. We zijn alweer een week onderweg met de groep, de tijd vliegt als een Razende Roeland voorbij. Gelukkig hebben we nog 2,5 week te gaan!!

Na de Maori-belevenissen zijn we doorgereden naar Wellington. Nadat we symbolisch afscheid hadden genomen van de Whanganui-river (voor iedereen die veel foto’s wil zien van ons verblijf bij de maori: www.koriniti.com en dan doorklikken naar galery) zijn we gestopt in het plaatsje Wanganui (ja idd zonder h). Daar een wat rondgestruind, want het is een gezellig stadje en met Jan, Harma en Peter ergens een bakkie gaan doen.
Terug in de bus zijn we verder doorgereden in de richting van Wellington. Tegen lunchtijd zijn we gestopt bij een visrestaurant aan het strand, waar we met zijn alleen heerlijk een visje hebben gegeten. In de verte konden we het zuid eiland al zien liggen en het weer was wederom erg lekker, dus al met al ideaal. Daarna was het nog maar een half uurtje naar Wellington. Ondertussen was ik zo moe dat ik in het lekkere zonnetje mijn ogen niet meer open kon houden. Huib wilde perse een rondje door de stad rijden, zodat hij zo min mogelijk tijd in het accommodatie hoeft te vertoeven (hij heeft er de schurft aan). Maar ja iedereen was zo gaar, dat er weinig is bijgebleven. Ons onderkomen in Wellington was een groot hostel, al kregen we wel een kamer met badkamer. Een echt hostel met drukte, herrie en geen eens een lekkere lounge om te hangen. Onze kamer was schoon, redelijk ruim en met voldoende bedden (2 stapelbedden), maar nergens plek om je rotzooi kwijt te kunnen. Voor een hostel prima, maar voor mensen die alleen hotels gewend zijn viel het natuurlijk wel wat tegen.
Maar ja, nadat we onze tassen hadden neergemikt, ging Grietje er meteen opuit. Ik had eigenlijk weinig zin om nog iets te doen, dus besloot samen met Karin en Tiny boodschappen te gaan doen voor vanavond en daarna lekker terug naar het hostel. Een wasje gedaan, mijn email even gechecked en kaartjes geschreven en toen lekker een bammetje met aardbeitjes als avondeten gegeten. De rest van de avond zaten we met een heel stel in de ongezelige lounge om oncomfortabele stoelen, maar ja het was wel gezellig dus…
Ik was al op tijd naar bed gegaan, want ik was nog steeds super moe. Ik had alleen verwacht geen oog dicht te doen, want we lagen nogal ongunstig met de bar onder ons en heel veel herrie buiten. Maar ik was blijkbaar zo moe dat ik binnen het kwartier sliep. Heerlijk.

De vrijdag hadden we een hele vrije dag in Wellington. Een zestal ging een filmtour doen langs de scenes van Lord of the Rings. Maar ja, die film heb ik nooit gezien, dus ik vond het wel prima. En in de stad is toch meer dan genoeg te doen. Aangezien Peter en ik een beetje het zelfde plan hadden voor de dag, zijn we samen op pad gegaan. Eerst naar het museum Te Papa – het nationaal museum van NZ. (we waren natuurlijk te vroeg, dus eerst nog maar een rondje gelopen langs de haven en zo en het winkeltje bekeken). Het is een megagroot museum met de geschiedenis (oa emigratie, wat erg leuk was), de Maoricultuur en geologische eigenschappen, zoals vulkanen en aardbevingen (ook een heel erg mooi en goed stuk met een huis waarin je een echte aardbeving kon beleven). Je kan er uren rondbrengen, maar na 2 uur hadden we het wel gezien qua hoogtepunten. We zijn toen doorgelopen via de winkelstraat (moest toch even gaan shoppen nu Carool is bevallen van kleine Elvira:)). We wilden vervolgens naar de Botanische tuin. Die ligt op een berg, maar waar normaal gesproken een kabelbaan naartoe gaat. Maar ja, die lag in het onderhoud, dus dat ging niet door. Maar de bus stopt er ook. Hadden we een koekenbakker als chauffeur die dus nooit heeft gemeld waar het was. Dus 4 haltes te ver stapten we es uit en konden weer terug lopen. De tuin was erg mooi aangelegd, maar jammer genoeg was er nog niet heel veel in bloei. Maar het weer was super, dus ideaal om op een terrasje wat te lunchen (niet te hachelen, maar ja). Omdat we de berg afliepen, kwamen we zo langzaam uit in het politieke kwartier met de regeringsgebouwen. Ze hebben een supergroot en mooi gebouw en daarnaast een oerlelijk ding aangebouwd (de Beehive). Wie daar architect is geweest vragen we nog steeds af. Ook de bibliotheek was erg mooi aangelegd. Ook was er een klein houten kerkje (Old St.Pauls Cathedral), wat ook erg mooi is van binnen, maar daar was net een begrafenis aan de gang, dus ja dan ga je ook niet naar binnen stieren om een foto te maken. Dus zijn we via de waterkant weer terug gelopen richting het hostel. Onze voeten waren tegen die tijd ook wel toe aan rust. Maar ik moest ook nog naar de post dus een kwartiertje later was ik weer op pad op zoek naar een postkantoor. Tegen vijven was ik weer terug en ben ik lekker op een bank neergeploft in de lobby met wat drinken om bij te komen. We hadden plannen om naar de film te gaan en aangezien we onderweg een Belgisch cafe hadden gezien, leek het wel een goed idee om daar vooraf iets te eten. Blijkbaar is de Belg nogal populair, want er was een uur wachttijd. Dus zijn we maar bij de buren gaan eten met zijn vieren (Huib, Sven, Peter en ik) en daarna door naar de film (Sven was afgehaakt, maar Karin en Roy gingen wel mee). De film was een goede, maar wel bloederig moorddadig geheel, maar ja wat wil je met de Russische maffia? Om nog even de film op ons in te laten werken, trakteerde Huib op een afzakkertje, dus al met al een gezellige avond. Blijkbaar was het ook feest in de bar onder ons, want het geluidsvolume was nog een paar tandjes hoger gezet en ik kon letterlijk alles meegenieten. Dus van slapen kwam niet zo heel veel. Voor drieën sliep ik ook niet, dus dat was even iets minder, maar ja dat weet je als je in het midden van de stad zit.

De volgende ochtend moesten we al vroeg op, omdat we al om half acht moesten verzamelen om de boot te halen naar het Zuidereiland van half negen. Ik had die nacht al wat last gehad van mijn darmgestel, maar dat was gelukkig weer afgezwakt. Bleek alleen dat er zo’n wind stond dat de speaker op de boot al allerlei waarschuwingen mededeelde over een nogal ruwe zee. Ik zag mijn geest dus al dwalen en idd na een half uurtje toen we de open zee opgingen, ging de boot enorm op en neer. Ik zat eerst voorin op de boot, dus ik was al in het midden gaan zitten (heftig vasthouden aan de reling) maar dat was eigenlijk nog niet prettig. Ze riepen om dat mensen die last hadden van zeeziekte het beste op het achterdek van de 8e vloer konden zitten, maar ja om met allemaal zeezieke figuren te zitten leek me geen strak plan. Dus ik ging helemaal naar beneden naar het 2e dek, waar een kinderspeelstuk was, bijna geheel verlaten op een klein gezinnetje na en een meisje van 12. Daar lekker gaan liggen op de speelkussens en een beetje met het meisje zitten kletsen. Gelukkig duurde het erg ruige gedeelte maar drie kwartier, zodat de resterende 1,5 uur relatief rustig verliep.
En zo kwam ik zonder kleerscheuren veilig aan in Picton (waar de wind steeds meer aanwakkert, dus ik ben zo blij dat ik nu niet op die boot zit). Het was van de ferrytermininal nog 3 minuten rijden naar onze accommodatie (een heel relaxed motel, dus een hele vooruitgang). Na een bakkie en zo ben ik eens op verkenning gegaan. Een tour geboekt voor morgen met de boot door de Marlborough Sounds en daar ook aan de wandel, boodschapjes gedaan en op jacht naar een kaart en cadeautje voor Willy die vandaag jarig is (leuk klusje is me in de schoenen geschoven:)). Later in de middag nog een rondje gewandeld met een stel en ergens een bakkie gedronken, maar het was enorm koud en het waait gigantisch, dus ben tegen vieren lekker bij de verwarming gekropen om een beetje op te warmen en de wind om onze te kamer te horen gieren.
Grietje was tegen etenstijd ook weer terug op honk, dus na het journaal een lekker eitje gebakken en op bed opgepeuzeld. Net toen we een bakkie thee wilden gaan doen, kwam onze buurman Roy op visite, dus met een koekje erbij werd het nog erg gezellig. Om acht uur werden we bij het café op de hoek verwacht voor de borrel van Willy. Nou dat laten we ons geen twee keer zeggen. Dus met cadeau onder de arm door de kou (gelukkig is het alleen de oprijlaan af) naar het café. Het werd een gezellig avondje met zijn allen met muziek uit de jukebox (ofwel jeukbox volgens Tiny). Wel ging ik op tijd naar bed na mijn enorm korte nacht van die nacht ervoor. En ik heb ook als een os geslapen.

Zondagmorgen werden we pas om kwart over acht wakker, dus moesten nog een beetje opschieten om op tijd te zijn voor onze boottocht. Om half tien vertrok de ‘postboot’(maar ja op zondag is er geen post dus de naam deed de boot geen eer aan) voor een ruim uur durende tocht langs de Marlborough sounds. Het water was vlak en het zonnetje liet zich al goed zien, ideaal vaarweer dus. Op een gegeven moment werden we verrast met een bezoekje van een paar dolfijnen, echt super (helaas geen foto’s). De boot zette allereerst Roy, Karin en Grietje af bij Ship Cove (het verste punt op de beroemde Queen Charlotte Track). Wij konden daar even rondkijken, omdat daar het punt is waar James Cook aan land is gekomen. (incluis monument). Na een kwartiertje gingen wij (Harma, Jan, Tiny, Tineke, Fred en ik) weer door met de boot naar het volgende droppunt: resolution bay, waar wij werden afgezet om ook een stuk van de track te wandelen (10km). Met de zon erop, was het dus laagje uit en nog een laagje uit, helemaal het eerste stuk berg op. Het was werkelijk waar prachtig weer, ideaal wandelweer en de meest mogelijk prachtige uitzichten over de sounds (fjorden). Her en der op het pad kwamen we de loopvogel ‘wacker’ tegen. Erg grappige beestjes, die geen cent bang zijn voor mensen. Na een 5 kwartier zijn we gestopt bij twee bankjes die een prachtig uitzicht boden over een van de inhammen, ideaal plekje voor de lunch. Daarna ging het met name berg af, langs de sounds en door de bossen, erg mooi. Eenmaal beneden kwamen we bij een klein strandje, die prachtig was. Azuur helder blauw water en een prachtige achtergrond!!
Vanaf toen was het nog een half uurtje naar onze eindbestemming de Ferneux lodge. We hadden drie en half uur gewandeld en we waren het allemaal wel zat. We zijn dan ook heerlijk in de zon gaan zitten met een bakkie erbij. Een waar vakantiegevoel.
Om kwart voor vier kwam de boot ons weer halen – ons andere drietal was in de tussentijd ook gearriveerd – en in een klein uurtje waren we weer terug in Picton. Omdat het weer nog steeds heerlijk was, zijn we voor de deur in het zonnetje gaan zitten met een voetenbadje (Grietje is voorbereid!) en een bakkie. Uiteindelijk zat bijna de hele groep voor onze deur in de laatste zonnestralen te genieten.
Toen het zonnetje eenmaal weg was, werd het fris en was het ook wel etenstijd. Ik ben toen de keuken ingedoken om pannenkoeken te bakken. Helaas hebben we niet zo’n fantastische pan, dus het werden nogal vreemde creaties, maar wel erg lekker, dus geen klagen. Wederom kwam Roy op visite (we hebben nog wel een pannenkoek in de aanbieding) en hij is de rest van de avond blijven hangen. Wel zo gezellig, beetje kletsen enzo. Tot we het wel bedtijd vonden. Zo’n dagje in de buitenlucht met een zonnetje, maakt rozig. Dus op tijd onder de wol. Morgen gaan we door naar Kaikura.

Volgende keer meer verhaaltjes
Liefs