Kaikura, Greymouth en Fox

Hallo allemaal, hier weer een nieuwe krabbel vanuit het prachtige en vooral zonnige Nieuw Zeeland. Wie had gedacht dat we zo’n mazzel zouden hebben met het weer? Volgens Huib mogen we Nieuw Zeeland nooit meer verlaten, want dan blijft het weer in ieder geval prachtig.

Maandagmorgen – opnieuw een lokale feestdag, dus iedereen is vrij en bij horecagelegenheden betaal je 15% extra - gingen we om negen uur op pad. We hadden heerlijk geslapen en voor vertrek nog even in het zonnetje kunnen zitten. Daarna zeiden we Picton waarwel en gingen eerst via de dorre heuvels en wijngaarden door naar de oostkust. We stopten na een kleine anderhalf uur voor een koffiepauze. Een lief uitspattinkje, met een prachtige tuin en uitzicht op het strand. Ideaal, dus na mijn bakkie ben ik lekker het strand op gegaan. Alleen was dit strand omgeven door grote en kleine steentjes. Dus ik enthousiast mijn schoenen uit! Nou dat werden pijnlijke voeten, niet alleen door de steentjes (lekkere voetzoolreflexmassage, maar niet heus) maar ook omdat het water steenkoud was. Maar ja, achteraf was het best lekker met de voetjes in de zee. Voordat we bij Kaikura aankwamen zijn we nog een aantal keer gestopt om naar de zeehonden te kijken. Ze waren eerst nogal moeilijk te spotten, want de rotsen waar ze op liggen zijn van de zelfde kleur. Maar er zaten er genoeg en toen ik lekker op een steen zat in het zonnetje, kon ik mooi het schouwspel bekijken. Prachtig. Eenmaal bij onze accommodatie (ook weer netjes motelletje) hebben we gelijk een tafel besteld voor het eten voor vanavond, want er is paardenrennen in het dorp en alle restaurantjes en bars zitten stampesvol. Het gros van de groep ging ’s middags whalewatchen, maar daar had ik niet zo veel zin in. Heb er al diverse gezien en nog een boottocht op zee zag ik niet zo zitten. Dus werd ik afgezet in het dorp. Daar wat rondgewandeld, op een terrasje gezeten en via het strand terug gewandeld. Ook dit strand was een groot stenenparadijs, dus dit keer maar met mijn tevaatjes door het water baden. Tot het te vloed werd en ik meer stenen in mijn slippers had dan ernaast. Nog een poosje op het strand gezeten (zitten is veel comfortabeler dan wandelen) en toen via de supermarkt op ‘huis aan’. Daar lekker in het zonnetje gaan zitten met Huib, boekje erbij. Heerlijk relaxed. Tegen zessen gaan douchen (oeps toch wel wat rood, nou ja) en lekker wat op bed gerelaxed tot het avondeten riep.
Uiteindelijk waren we met 13 man aan tafel. Al met al werd het best gezellig en met lekker eten, dus…. En toen heerlijk gaan slapen.

Dinsdagochtend was het vroeg op, zes uur!, omdat we een lange reisdag voor de boeg hadden. Dwars over het eiland, dus met een zonsopgang aan de oostkust en ’s avonds een zonsondergang aan de westkust. Nadat we twee uurtjes onderweg waren – met de meest fantastische uitzichten met bergen (al dan besneeuwd) op de achtergrond – stopten we om de benen te strekken in een gehucht. Even wat rondgewandeld en toen weer door naar een kruispunt waar een roadhouse staat voor een bakkie. Van daaruit was het nog twee uurtjes naar Westport – het punt waar Abel Tasman voor het eerst aan land is gekomen. Toch een leuk historisch punt voor ons Hollanders. Vlakbij Wesport is een mooie kustwandeling - de Cpae Foulwind Walkway – van 5 kwartier. Hoewel de weersverwachting niet al te best was, kwam de zon door en werd het nog puur warm tijdens de wandeling. De wandeling zelf was prachtig, langs de kust met mooie vergezichten vanaf de hogere kliffen en met als toetje een zeehondenkolonie. Tegen drieën reden we weer door naar Paparoa NP voor de Pancake Rocks en Blowhole walk. Dit is maar een rondje van een klein halfuurtje, maar de rotsen zijn zo gevormd dat het net grote stapels pannenkoeken zijn. De blowholes deden het niet vandaag, want de zee was te kalm, maar ja je kan niet alles hebben tenslotte.
Tegen half zes kwamen we aan in Greymount – uitgestorven – waar we doorreden naar ons verblijf een stukje uit de stad. Bleek alleen onze unit al bezet te zijn (neem ook nooit nummer 13 aan haha), maar onze nieuwe was prima. We lagen aan het strand, dus na het eten (gebakken eitje, want alle eetgelegenheden liggen op afstand) ben ik heerlijk naar het strand gegaan voor een wandelingetje langs het water. Wederom was het water steenkoud, dus na een uurtje lagen mijn voeten eraf, maar het was heerlijk. Het strand was bijna verlaten en met een muziekje erbij en een (door wolken aan de horizon een hele jammere) zonsondergang, ideaal. Terug op honk eerst maar eens onder de douche en daarna langs Roy voor een tube middelgan. Na een dag in de bus hangen is dat wel een weldaad voor mijn schouders. En het werd nog heerlijk in gemasseerd, dus wat wil ik nog meer. Nog een bakkie blijven doen en toen terug voor nog een puzzeltje met Grietje alvorens ik weer heerlijk heb geslapen.

Woensdag vertrokken we weer om de oude tij van negen uur, dus iets meer relaxed. Maar al wel met een dikke wolkenlaag. Na een drie kwartier stopten we al in het ook al uitgestoven Hokitika voor een pauze. Even een theetje gedaan en daarna wat rondgewandeld. Langs de jadewinkel (duur!!) en een winkeltje waar ze tepelwarmers verkochten van opossumbont. (hilarisch). Toen we doorreden richting Franz Joseph Glacier begon het te druppen en van druppen ging het door in regen en uiteindelijk kwam het behoorlijk de lucht uit vallen. Voordat we stopten bij Franz stopten we nog kort bij een klein cafeetje waar ze nogal komische dingen aan de muur hebben hangen. Ze staan bekend om de spreuk: ‘you kill it, we grill it’ gerelateerd aan de opossum. Verder waren de muren bezaaid met grapjes en zo. Erg grappig. Toen door naar Franx voor de lunch. Heerlijke croissantjes in de eerste de beste toko, want het regende dat het goot. Van daaruit was het nog een half uurtje naar Fox Glacier, onze eindbestemming. Door de regen had het geen nut om nog te stoppen bij Franx Joseph Glacier, vandaar dat we gelijk doorreden naar Fox. Daar hebben we gelijk een excursie voor de volgende dag geboekt: een helihike. (met de helicopter de gletsjer op en daar 2 uur ‘wandelen’ en dan weer met de heli terug – een rib uit mijn lijf, maar ja).
In het huisje (een beetje een barakachtig geval, maar met huiskamertje, 2 slaapkamertjes, dus eigenlijk ideaal, helemaal vergeleken met wat sommige anderen hebben) even een poosje ge-internet (draadloos!) alvorens ik met Huib terug liep naar het dorpje voor een hapje. (het is Halloween in het dorp, dus kids waren verkleed). Daar zaten Harma, Jan en Peter ook aan een tafeltje, dus zijn we aangeschoven. Heerlijk spareribs gegeten en met Peter een ijsje gedeeld (veel te veel in mijn eentje). Toen we terugliepen was het nog hartstikke vroeg, dus kwamen Jan, Harma en Peter bij ons kaarten. Grietje deed ook mee, dus het werd nog erg gezellig.

Donderdagochtend was de berg nog in een dikke laag mist gehuld toen ik opstond, dus ik had weinig hoop op mijn heliavontuur. Maar langzamerhand werd het lichter en kwam er een zonnetje door. De bergen waren nog steeds wel in de nevel, maar ach. Het werd een relaxte ochtend met mijn klusjes met op de achtergrond het Australische nieuwsbericht. Tegen half twaalf liepen we met zijn zessen (Karin, Tiny, Roy, Peter, Sven en ik) richting het dorp om te kijken of het doorging. En ja hoor, om tien voor twaalf werd het verlossende woord gegeven, we gaan de lucht in. We hadden een groep van totaal 22, dus werden we in de bus gezet naar het heliplatform net buiten het dorp. Daar kregen we allemaal andere schoenen aan (veel te breed, alles behalve comfortabel – moest zelfs eentje maat 40 en de andere 41) en werden we in 4 groepen gedeeld. Wij zaten met zijn zessen bij elkaar en waren al tweede groep aan de beurt. Karin en ik zaten mooi voorin naast de piloot, dus ideaal! Het was wel even spannend toen de rotors gingen draaien, maar het was fantastisch. We vlogen hoog over de gletsjer en kregen een loep over de waterval, alvorens we daalden en landden halverwege de gletsjer. Vanuit de lucht lijkt het net een soort buggle piste, maar op de grond valt dat toch vies tegen.
Toen iedereen er was, werden we in twee groepen opgedeeld, dus met zijn tienen gingen we op pad met onze gids Tara. Zo over een gletsjer wandelen is een hele aparte gewaarwording, zelfs met spikes onder je schoenen. Het is toch wel wat glad, bergje op en af, over kleine spleten springen, maar het was super. Het ijs was meest helder wit en in gleuven en eronder in een soort grotjes helder blauw. Echt fantastisch!!! Een nadeel was dat ik gruwelijk mijn knie heb verzwikt met doordat ik ergens stond en met mijn hak door het ijs zakte. Gelukkig kan ik nog wat lopen, dus al me al valt het leed mee. Morgen gaan we zien hoe het zich houdt.
Na nog een uurtje klauteren, waren we terug bij het heliplatform,waar we weer werden opgepikt. Dit keer zat ik achterin, maar bij het raampje, dus alsnog prima uitzicht. Doordat de mist ondertussen weer flink was gezakt (er was diverse keren overleg of we eerder terug moesten, omdat de mist steeds lager kwam) hadden we ook wat luchtzakken, dus de terugweg was iets minder, maar nog steeds erg mooi met uitzicht op het dorp en het dal.
Terug op de grond moesten we nog even wachten en vertelde een gids dat er in dit jaargetijde maar 25% van de vluchten doorgaat, dus we hadden enorme mazzel. Met de bus werden terug gereden naar het dorp, waar we met een stel nog een bakkie hebben gedaan. Daarna heb ik boodschapjes gedaan voor het avondeten, alvorens ik terug ben gewandeld.
Daar eerst de foto’s bekeken (en nieuws travels fast, want iedereen wist het al van mijn knie) en toen grietje ook weer terug op honk was, hebben we lekker gekookt en heerlijk gegeten.
Een rustig avondje in ons huisje met wat tv.

Al met al weer een heel avontuur, super.
Volgende keer nieuwe verhalen.
Liefs