Bij de boer, in te Anau en bij Mount Cook

Nog een weekje en dat zit mijn verblijf er in Nieuw Zeeland alweer op, allemachtig wat vliegt de tijd. Maar tot nu toe is het in een woord fantastisch! Een maand is eigenlijk nog veel te kort. Maar terug naar waar we waren gebleven, in Queenstown.
De tweede ochtend in het bruisende Queenstown begon erg relaxed. We vertrokken pas om tien uur richting de stad, omdat we maar een korte reistijd hadden vandaag, hadden we zeeën van tijd. Dus relaxed ontbeten in bed, de ontbijtshow op tv gevolgd en tegen tienen zaten we netjes in de bus opweg terug naar Queenstown. Daar hadden we namelijk nog tot twaalf uur de tijd om rond te struinen. Omdat we hoorden van anderen dat het mooi was om met de gondel omhoog te gaan, ben ik samen met Peter (was ook nog niet geweest) met de gondel omhoog geweest de berg op. Het was (wederom) heerlijk weer, dus we hadden een super uitzicht over het stadje en het meer met de omliggende bergen. Boven kon je nog een stukje verder omhoog met een stoeltjeslift (raar idee zonder ski’s aan je voeten) vanwaar je kon kiezen om wandelend naar beneden te gaan of met een soort racekarretjes. Was eerst van plan te lopen, maar Peter zat er al een paar dagen over de miepen, dus hoppa maar in zo’n karretje. En het was echt superleuk om in zo’n ding het parcours naar beneden te scheuren. (weinig gezien van het uitzicht, ondanks dat ik de scenic route deed). Eenmaal weer terug onderaan bij de gondel nog een bakkie gedaan, alvorens we weer het gondeltje naar beneden namen. We waren toen nog mooi op tijd bij de bus terug.
We werden tegen drieën verwacht bij onze boeren families, dus hadden ruimschoots tijd om de korte afstand van Queenstown naar Lumsden te overbruggen. Maar Huib had een leuk idee, dat we een stuk met een oude stoomtrein konden doen. Dus eerst daar bij het treinstation een hapje gegeten (propper de prop, want het schoot voor geen meter op) en daarna met bijna de hele groep de trein in. Het was een superleuk ritje van een half uur, waar we door de diverse klasses konden wandelen, foto’s maken etc. Voor we het wisten, waren we al bij het eindstationnetje en toen was het nog een uurtje met de bus naar onze eerste boer. Daar zette we een groep van zes af, alvorens we doorreden naar mijn boer. Ik zat samen met Huib, Sven en Grietje bij een gezellig stel (Ken en Fiona) in de middle of nowhere. Eenmaal aangekomen kregen we natuurlijk eerst thee met wat lekkers (altijd lekker) en werd er al het nodige gekletst. Voor het huis stonden al diverse schapen en natuurlijk die leuke lieve wollige lammetjes (zou er zo eentje mee naar huis nemen) en een paar meter verderop in een wei kalfjes (ook al van die schatjes), dus ik moest natuurlijk even op onderzoek uit, samen met de hond Polly (een worst op pootjes). Alle schapen rennen meteen bij je vandaan als ze je zien aankomen, dus helaas geen knuffelsessies met die lieve wollige beestjes, maar ja op de foto staan ze wel. Voor het eten liet Ken ons in de auto het hele bedrijf zien. Ze hebben een 320 hectare groot bedrijf met voornamelijk schapen: 2900 ooien, 4200 lammetjes, een stel rammen, 100 vleeskoeien en ongeveer 75 kalveren voor het vlees en voor de melk. Dus een megabedrijf dus. En zoals een echt boerengezin betaamd, kregen we meer dan genoeg te eten tijdens het diner. Megagrote biefstukken kwamen er van de barbecue, een enorme groentequiche, aardappelpuree en salade en als toetje een heerlijke taart. Kon werkelijk waar geen pap meer zeggen. De rest van de avond hebben we heerlijk aan tafel zitten kletsen, want met name Fiona is een gezellige kwebbel. Tegen elven was het wel mooi geweest en zijn we richting bed gegaan, waar Grietje en ik onze eigen kamer hadden. Kon alleen niet meteen in slaap komen en al helemaal niet toen de hond dacht gezellig op bezoek te komen, maar ja dat maakt het wel leuk.

De volgende ochtend was het ontbijt om kwart over zeven gereed, dus hadden mooi voor die tijd nog even tijd om te douchen (in de rij haha). Net als het avondeten, was dat weer erg goed verzorgd en na een uitgebreid afscheid, reden we om acht uur richting het dorp om de anderen op te pikken. Natuurlijk een druk gekwaak in de bus met alle verhalen, maar een ding stond als een paal boven water en dat was we het allemaal erg leuk hadden gehad. Het was vanaf het ophaalpunt nog een uur door naar Te Anau waar we een nachtje zouden verblijven. Je kon er voor kiezen om die dag meteen in een andere bus te stappen voor een excursie naar de Milford Sounds, maar hoe mooi ook, de lange busrit en dan vervolgens heel lang op de boot, zag ik niet zo zitten, dus bleef ik samen met Karin in Te Anau. Maar aan activiteiten geen gebrek, want er is genoeg te doen. We hadden bij de plaatselijke VVV voor die ochtend een tochtje geboekt in een jetboot. (een soort speedboot die super wendbaar is en die oa 360 graden spins kan doen. Dus om elf uur werden we opgehaald door de gids en het bleek dat we maar met zijn tweeën waren, dus we hadden een privétour. Het was een tien minuutjes rijden naar de plaats waar het bootje lag en in een uur zijn we de rivier afgevaren in redelijk hoog tempo met her en der een snelle draai. Naast deze spectaculaire acties, was ook het uitzicht fantastisch mooi. De rivier was heel erg helder en de begroeiing ernaast was prachtig groen. Er vlogen hele ‘kuddes’ kleine vogeltjes rond en in het water zwommen forellen. En als klap op de vuurpijl was de achtergrond super mooi met besneeuwde bergtoppen, dus ideaal. Het was wel wat fris, maar we hadden een muts gekregen om op te zetten (goed voor een nieuwe bad hair day). Tegen lunchtijd waren we weer terug in het dorp en konden we onze kamers in voor een bakkie en lunch. Na de lunch konden we weer terug het dorp door voor onze tweede activiteit. Een excursie naar de gloeiwormgrot. (het is veel minder saai dan het klinkt hoor). We gingen met een boot het meer over naar de grot in een half uurtje (wederom met superuitzichten op de besneeuwde bergen), waar we eerst uitleg kregen hoe de grot in zijn werk ging en hoe het leven van een gloeiworm eruit zag. Daarna gingen we met onze gids John de grot in. Het eerste stuk echt kruipdoor sluipdoor (flink bukken dus) waarna we in de grot zelf kwamen. De grot zelf is gevormd door het water en er stroomt nog steeds een flinke stroming doorheen. John vertelde eerst iets over de grot en op sommige plaatsen zag je al wat lichtjes opdoemen aan het plafond. De grot zelf was supermooi en we moesten best een stuk door de grot lopen (drup drup) eer we bij een soort bootje kwamen waar we in moesten. Vanaf dat punt ging het licht uit en was het pikkedonker. (lekker als het bootje dan ook af en toe nog wat schommelt), maar wel met honderden kleine lichtjes aan het plafond (net een sterrenhemel). Al met al was het een hele leuke excursie en even over vieren waren we weer terug in het dorp. Na een boodschapje even lekker gerelaxed en gewacht tot de groep terug kwam. Na hun verhalen gehoord te hebben, zijn we met zijn zessen bij een steakhouse gaan eten. Ik had al twee dagen steak op, dus ben voor de kip gegaan, maar het was heerlijk. Het leuke was dat je zelf kon kiezen welk stuk je wilde. Best grappig. Terug in ons motel kreeg ik nog een heerlijke Middelgan massage van Roy (was weer nodig na het brakke bed van de boer – verzoop letterlijk in het matras) en hebben we wat spelletjes gespeeld in de lounge.
Op zich zijn we niet zo laat gaan slapen, want we moesten alweer vroeg op de volgende dag.

Donderdag moesten we namelijk al om zeven uur in de bus zitten, om op tijd bij Mount Cook aan te komen. De eerste twee uur waren de zelfde weg als twee dagen terug, dus had Huib een leuk spelletje bedacht. Of we van een velletje papier een kiwi wilden scheuren of vouwen (in ieder geval niet knippen en niet tekeken). Dus de hele bus was zoek met hun kiwi. Hoewel het nogal saai klinkt, was het superleuk en hebben we enorm moeten lachen, want de ene creatie was nog komischer dan de andere (kiwi’s met lange poten, een die meer weg had van een olifant, een die een schaap had opgegeten – hilarisch). De gene die het meest lijkende exemplaar had gemaakt, kreeg van Huib een spelletje. Tot mijn grote verbazing kwam mijn kiwi als winnaar uit de bus, dus ik ben nu het ultieme kiwispel rijker. Erg grappig. Alle kiwi’s hangen nu op de achterruit van de bus. (met rijden dus nogal voor Jan Joker!).
Na deze actie was het nog een uur doorrijden naar Cromwell waar we even een bakkie gingen doen. En vanaf daar nog een uurtje of twee naar de lunch in Twizel. Onderweg zijn we nog even gestopt bij het hoogste punt van die dag – een waar maanlandschap. In Twizel zijn we met zijn vijven een hapje wezen eten, waarna het nog een uurtje was naar Mount Cook – onze eindbestemming. Vlak voor Cook Village hadden we Peter’s Lookout (wel grappig met een Peter in de groep) waar je een prachtig uitzicht had op Mount Cook. Omdat we net als alle voorgaande dagen weer super lekker weer hadden, was de berg zonder wolken te zien (hij hangt 300 dagen per jaar in de wolken en wij hebben hem drie dagen met zon gezien! Hoezo mazzel??!!) maar ook het kratermeer was supermooi, want door het gletsjerwater was het een hele aparte kleur blauw. We kwamen tegen drieën aan bij onze accommodatie, waar we kleine huisjes hadden. We moesten deze wel met zijn vieren delen, dus Grietje en ik lagen bij Jan en Harma in het huisje. Een mooi huisje, dus voor een nachtje is het prima.
Na een bakje thee zijn we meteen maar aan de wandel gegaan, want we hadden alleen de middag hier om te wandelen. Grietje was er al vandoor, dus zijn Jan, Harma en ik samen op pad gegaan. De hele wandeling naar de voet van Cookje is 4 uur en dat vonden we een beetje te gortig, ook omdat we nog wel op tijd wat wilden eten. We zijn doorgelopen tot het uitkijkpunt, vanaf waar we de eerste hangbrug zagen. Daar zijn we dus nog heen gewandeld (fotootje) en toen we daar even stonden kwamen Wily en Greta de brug over en later ook Peter. Dus gezamenlijk zijn we weer terug gelopen. Tegen zessen waren we terug op honk na een wandeling van 2,5 uur en nadat we ons even hadden opgefrist, zijn we met zijn alleen naar het restaurant gelopen. Daar kwamen ook Fred en Tineke heen en later ook Sven en Roy, dus de tafel werd steeds langer. Mount Cook staat bekend om zijn zalm, dus die moest natuurlijk wel gegeten worden. En hij was heerlijk; je hoefde gewoon niet te kauwen en met uitzicht op de berg. Fantastisch. De rest van de avond hebben we bij ons in het huisje gekaart met Peter, Jan en Harma. Erg gezellig – als was ik wel flink de pineut met een reeks van 7 tweeën die achter elkaar werden opgegooid. Hoppa, 14 kaarten pakken. Dik verloren dus.
Hoewel het erg gezellig was in ons huisje, heb ik nogal hopeloos geslapen. Eerst vatte ik de slaap niet, daarna ging Jan snurken en tot slot begon ook Harma. Maar ja, we halen het wel weer in.

We waren ook alweer op tijd wakker, maar toen hadden we op zijn minst genoeg tijd om allemaal te douchen en in het hotel te gaan ontbijten. Wel luxe hoor een hotelontbijt. Heerlijk.
We konden we dus wel weer even tegen voor onze tocht naar de eindbestemming van deze reis Christchurch. Nog maar een paar dagen in Nieuw Zeeland! Ik ga er nog even van genieten!!

Liefs