Christchurch

Hier is dan mijn laatste stukje uit Nieuw Zeeland! Haast niet te geloven hoe snel een maand voorbij gaat. Zo kijk je er naar uit en duurt het allemaal eeuwig en dan is het alweer voorbij. Maar gelukkig de reis nog niet, dus voorlopig gaan we nog even volop genieten!!

Maar voor we al met onze gedachten bij Tonga zijn, hebben we eerst nog een paar dagen op de eindbestemming in Nieuw Zeeland – Christchurch. En die doet zijn naam eer aan, met alle kerken. Maar laat ik eerst beginnen waar ik was gebleven en dat was bij Mount Cook.

Om negen uur zaten we vrijdag in de bus voor de laatste – en ook wel lange – busrit. Wederom was het prachtig weer, dus Cookie was weer helder en wolkloos aanwezig. We reden een stuk de zelfde weg terug en daarna om het meer (met nog meer mooie uitzichten op ‘de berg’. Na nog heerlijk van de bergen te hebben genoten, stopten we voor de koffie bij Lake Tekapo. Bij het meer stond een klein kerkje en als je vanuit de deur een foto maakte, had je door het raam uitzicht op het meer. Erg mooi. In het bijliggende dorpje daarna in het zonnetje een bakkie gedaan. Vanaf daar lieten we de bergen achter ons en reden we eerst nog wel door heuvelachtig gebied (met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond) door in platte boerenland (schapen, schapen en nog meer schapen, maar ja what else is new. Heb nog nooit zo veel schapen gezien als in Nieuw Zeeland – al blijven die lammetjes net zo schattig als nummer een). En van al die schaapjes (1,2,3,4,5…..) krijg je slaap, dus mijn oogjes vielen toen wel even dicht. Tot we stopten bij Geraldine voor de lunch. Even een klein hapje en even het dorpje rondkijken. Moest ook nog even op zoek naar een kaart voor Huib als bedankje.
Daarna gingen we in een ruk door naar Christchurch, maar dat was niet zo heel ver meer. Tegen half vier reden we de stad binnen, maar omdat Grietje ons zou verlaten de volgende dag naar een andere groep en ander hotel, vroeg ze of ze haar rugtas afgezet kon worden bij haar nieuwe hotel. Ja hoor geen probleem. Bleek hij alleen op een straat te liggen met 600 nummers en we begonnen bij een en moesten naar 456, dus dat schoot lekker op, al werden we er wel enorm melig van. Tegen vieren waren we in ons eigen motel, een mooi gerenoveerd stekkie op ca 15 minuutjes lopen van het centrum. Dus prima.
Grietje vroeg of ik als een soort afscheidsdagje meewilde een dagje naar Banks Peninsula (een schiereiland op 80km van Christchurch, wat erg mooi is). Daar wilde ik toch al heen, dus dat leek me wel gezellig. Dus ik een scenic shuttlebus geboekt voor morgen en wij waren rond. Aansluitend ben ik samen met Peter ‘even’ boodschappen gaan halen bij de dichtstbijzijnde supermarkt. Een takkeneind weg, maar wel eentje die op de kleintjes let.
Terug op de kamer had ik nog mooi tijd voor wat drinken en om me om te kleden in iets netters voor we met de groep gezamenlijk uiteten gingen als afsluiting. (Huib ging de volgende dag terug naar Auckland). Er was een tafel geboekt bij een buffetrestaurant. Te kust en te keur aan voorgerechten, soep, hoofdmaaltijden en toetjes. Je kon je helemaal klem eten en het was ook nog erg gezellig, dus… Huib deed een klein bedankwoordje en ja van ons uit moest er ook wat gezegd worden. Dat klusje werd me leuk in de schoenen geschoven, dus heb maar wat bij elkaar gekletst. Wel weer enorm gelachen, ook toen we terug liepen. In de receptielobby hebben we samen nog een laatste puzzel gemaakt – ook weer erg lachen, voor we allemaal naar ons mandje gingen.

Ik had de eerst nacht heerlijk geslapen, mijn laatste nachtje samen met mijn roommate Grietje. En na het ontbijt en douche, werden we netjes opgehaald door een klein busje die ons afzette bij de grote shuttlebus in het centrum. Daar hadden we eerst nog even tijd om rond te kijken en om tien uur ging de bus richting Akaroa. (de eindbestemming op Banks). Sven was ook paraat, maar die ging daar met dolfijnen zwemmen en wij gingen alleen naar het dorp. (veel te koud om hier te gaan zwemmen in de zee – 10 graden!!). Helaas was het een grijze ochtend en hadden we ook nog regen en miezer, want het was een prachtige tocht naar Akaroa. Banks Peninsula is het enige vulkanische gebied van het zuideiland (oke, de laatste eruptie was 6 miljoen jaar geleden, maar dat heeft wel het gebied gevormd). Dus we reden door heuvellandschap, wederom veel schapen, meren en boven op een van de oude vulkanen hadden we prachtig uitzicht op het havengebied van Akaroa (heel mooi gevormd door een kratermeer die is opgebroken naar de zee). Na wat fotostops kwamen we tegen twaalven aan in Akaroa zelf, waar we tot half vier de tijd hadden om rond te kijken. Akaroa kent Franse invloeden door de Franse settelers in de 19e eeuw, dus Franse straatnamen, Franse huisjes, kerkjes en leuke kleine winkeltjes. We hebben ons dus wel vermaakt die 3,5 uur met de huisjes en kerkjes bekijken, langs de waterkant te wandelen, ergens wat te gaan drinken en de winkeltjes te bekijken. En het was lang zat, dus de busrit terug kwam mooi op tijd. We hadden nog een korte stop op de terugweg bij een kaasboerderij, waar we snel een hapje konden proeven (Edam en Maasdam kaas, hoezo Nieuw Zeeland??) en toen reden we terug naar de stad. Om kwart voor zes was ik terug bij het hotel, waar ik nog een poosje met Karin en Tiny heb staan kletsen, alvorens ik het journaal ben gaan kijken en alvast een toetje had gegeten. Wilde eigenlijk net een broodje gaan halen bij de broodjeszaak op de hoek, toen Sven en Roy terugwaren van hun dolfijnenavontuur en ook Jan, Harma en Peter aankwamen lopen. Dus toen zijn we toch maar ergens wat gaan eten (op Roy na) bij een kroeg een paar straten verder op. Ik had dit keer maar een soep besteld, want niet zo veel trek meer na een toetje en fruit. Helaas was de soep veel te gekruid, dus kon niet alles op, maar ach. Het was wel supergezellig, dus dat maakt een hoop goed. En als afsluiter van de avond nog een kaartje gelegd bij mij op de kamer met zijn allen. (heb nu toch alle ruimte).

Zondag was de laatste dag dat de groep ook nog in Nieuw Zeeland was, want maandagmorgen werden ze opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Dus een laatste dagje om er nog even van te genieten met zijn allen. Iedereen was wat laat op gang, maar toen ik tegen tienen de deur uit ging, kwam ik Jan en Harma tegen die richting het centrum gingen, dus ben ik maar gezellig met ze mee gegaan. In het centrum rijdt een oude tram rond, dus eerst maar eens een rondje gemaakt. Echt een schattig dingetje met de conducteur en bestuurder in gepaste kledij. Na een rondje, was het eerst tijd voor een bakkie, waarna we naar de gondel wilden gaan. Daarvoor moesten we met de bus en bij de bushalte kwamen we Peter tegen, dus zijn we met zijn vieren verder gegaan. Na een kwartiertje bussen, kwamen we bij de heuvel aan, waar de gondel ons naar de top bracht. Boven hadden we een prachtig uitzicht over de stad en ook over het havengebied en een ander kratermeer. Als extra attractie hadden ze een soort tunnel waar je met karretjes langs de geschiedenis van Christchurch werd gereden. En met wat drinken bij het café en mijn eigen gesmeerde broodjes, hadden we nog even een snelle lunch voor we weer naar beneden gingen.
Terug in de stad splitsten we weer op, want Jan en Harma moesten nog inpakken, dus zijn Peter en ik verder samen op pad gegaan. Langs de rivier, over een marktje, langs de diverse oude gebouwen en met het oude trammetje een stuk door de stad. Op een schattig plekje ligt een Belgisch café waar we voor de hele groep ’s avonds een tafeltje hebben gereserveerd. De rest van de middag hebben we nog het park bekeken en in het zonnetje bij een cafeetje op een terras gezeten. Tegen vijven waren we weer terug op honk en had ik mooi even de tijd om uit te zoeken wat naar huis gestuud moet worden en even te relaxen.
Om zeven uur gingen we terug naar de stad met bijna de hele groep (op Roy na, die zat al bij de Thai) bij de Belg te gaan eten. De binnenkant van het café zag er al net zo leuk uit als de buitenkant met allemaal oude foto’s spreuken en een typische aankleding. Ook de menukaart was typisch belgisch, met Gentse Waterzooi, Vlaamse frieten en mosselen. Ik wilde graag Belgische wafels toe, dus ben voor een klein gerechtje gegaan: friet met bitterballen. Het was echt weer supergezellig (zal dat echt gaan missen) en voor we het wisten liepen we alweer terug naar ‘huis’. Iedereen was rijp om naar bed te gaan, maar Sven en Peter wilden nog wel een kaartje leggen als afsluiter, dus we hebben nog gezellig wat gekaart tot het bedtijd was.

Maandagmorgen werd ik wakker tegen half negen en op mijn gemakje ben ik gaan ontbijten. Om half tien kwamen Peter, Karin en Greta om de beurt langs om het een en ander te droppen, dus aan boeken, jam en crackers geen gebrek. Maar wel erg lekker. Daarna was het voor hun tijd om te gaan, want er was een joekel van een bus voor de deur komen te staan. Dus dat werd een en al zoenen om afscheid te nemen. Moet wel zeggen dat het toch wel even een raar gevoel was om ze uit te zwaaien. Had toch wel even het idee om ook in te stappen, maar ja ik heb nog een paar lekkere weken te gaan! Dus toen de bus de hoek om was, ben ik zelf richting de stad te gaan. Voelde wel wat kaal, maar ja we gaan het er toch nog even van nemen. Ik ben eerst eens op jacht gegaan naar wat laatste souvenirtjes en heb toen het spul naar huis gestuurd om niet overal mee te hoeven zeulen voor de komende drie weken. Vervolgens ben ik met de zelfde oude tram als gisteren naar de botanische tuin gegaan. Het weer was heerlijk, dus het was heerlijk om even in de tuin rond te struinen en een bakkie te doen. Ook de oude gebouwen wat gefotografeerd, net als de oudste school van NZ (een jongenscollege met allemaal jongetjes in typische schooluniformen) en wat leuke huisjes en het Belgisch café waar ik weer langskwam. Omdat ik mijn haar al een paar weken veel te lang vond, ben ik vervolgens eerst maar eens naar de kapper gegaan en dat was meteen stukken beter. Vervolgens weer langs de rivier, waar nog meer leuke oude gebouwen staan, om door de winkelstraat terug te lopen naar het centrum. Nog even een kaartje gekocht en de nieuwste dvd-serie van Grey’s Anatomy (he, stel je voor dat het twee weken lang regent in de Pacific?)
Daarna eerst maar even mijn internet gaan bijwerken (emailadressen en foto’s maar alvast doorgestuurd voor de medereizigers) en toen nog even langs de Cathedraal. Helaas was de toren al dicht, maar daar heb ik morgenochtend nog even tijd voor. Want mijn vliegtuig gaat pas om kwart voor een. Na zo’n dag in de stad, weer terug gewandeld naar het hotel, waar ik een lekkere relaxte avond had met de was (moet toch schone onderbroeken aan in Tonga :)) en wat televisie. Even een avondje niets is eigenlijk ook wel eens lekker, met diner op bed (alle leftovers van iedereen).

Dinsdagmorgen was ik op tijd wakker en had dus alle tijd voor een ontbijt (welke van de drie jams zal ik op mijn toast smeren?) en mijn tas in te pakken. Ook nog even een belletje gepleegd en tot nog even de stad in. Moest nu toch de toren maar op van de kerk. Dus alle 13 treden beklommen (lekker zo’n wenteltrap) en even van het uitzicht genoten van de stad alvorens ik al rondjes draaiend weer naar beneden ging. Vervolgens mijn gratis uurtje internet even verbruikt en toen op het gemakje terug naar het hotel. Nou ja, dat dacht ik. Want op driekwart van de route kwam ik er achter dat ik mijn camera was vergeten, dus kon alsnog als een razende Roeland heen en weer op mijn camera op te halen (hij was er nog). Dus had wel geteld nog 2 minuten om mijn tassen te pakken en uit te checken voor mijn shuttle busje er was. Maar gelukkig is dat goed gekomen. Was mooi op tijd bij het vliegveld, maar de incheck was een grote chaos met honderden Japanners (daar waren ze weer) en maar een balie voor internationale overstaps. Maar ja op het vliegveld is geen moer te beleven, dus tijd zat. In het vliegtuig – lekkere vlucht volop turbulentie – zat ik naast een moeder met haar dochter. Zij was iets jonger dan ik, maar met een verstandelijke beperking. Wel erg gezellig (op haar niveau) zitten kletsen. En voor ik het wist was ik in Auckland. Zelfs nog 10 minuten te vroeg door de vele wind in de goede richting.
In Auckland hoefde ik mijn baggage gelukkig niet op te halen, dus dat scheelde weer. Wel van domestic naar internationaal dus met de bus mee. Daarna gelijk maar door de douane. Bleek ik een tube zalf los in mijn tas te hebben en dat zagen ze dus op de röntgen. Dus ik mocht mijn tas openen. Heeft u iets in uw tas zitten wat niet mag. Nee, geloof het niet. Ja, dus een tube zalf enne mevrouw dat mag dus niet.. Als u het braaf had gezegd dan wel. Maar ja dat was ik natuurlijk allang gaan vergeten. Dus ik verteld dat het medicatie was. Maar dan moet er een sticker opstaan van de apotheek me je naam erop. Ja die is er al lang en breed af natuurlijk of zit op het doosje weet ik veel. Hij dus navragen bij zijn manager. Nee, echt niet. Mijn brood lag ondertussen op de tafel in een doorzichtig zakje en toen vroeg ik: dus als ik die zalf in het zakje doe van mijn brood is het wel goed. Ja dan is het wel goed. Nou prima. Broodje opeten, zalf erin en hoppa. Vond het al met al een rare toestand, maar gelukkig kon ik met zalf doorreizen. Vervolgens had ik nog anderhalf uur om winkeltjes te kijken.
Heb mezelf verwend met een echte Icebreaker trui. (de must have van nieuw zeeland van Merinowol) Normaal erg duur, maar hier zonder tax en een kortingsbon vond ik het wel kunnen. Het is een mooie roze trui en alvast handig voor de winter (aangezien mijn kledingvoorraad tot het nulpunt geslonken zal zijn). Verder mijn laatste dollars opgemaakt aan wat roddels en een reep milka chocolade. Met een half uurtje vertraging, gingen we dan toch de lucht in. Met regen.

Nieuw Zeeland huilde (vond ik zelf wel aardig om het ervan te maken). Of misschien wel, al die Nederlanders weg, kan ik eindelijk weer eens wat water naar beneden laten vallen. Want wat hebben we een mazzel gehad met het weer. De weergoden waren ons meer dan goed gezind met zoveel zonneschijn. Naast het prachtige weer, heb ik een supertijd gehad in het prachtige Nieuw Zeeland. Leuke gezelschap, prachtige uitzichten, supermooie natuur, leuke activiteiten en speciale belevenissen. Had niet beter gekund – beetje langer misschien???
Gelukkig zit mijn vakantie er nog niet op. Op naar het altijd vriendelijke Tonga!